Saturday, April 28, 2007
Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης (και η ερμαφρόδιτη Champions League)
’Εχω μια απορία που θα μου λυθεί μόνο με την ανάγνωση των αυριανών Κυριακάτικων εφημερίδων. Πόσες θα ασχοληθούν με την περίπτωση του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη στις λογοτεχνικές τους στήλες μια και πλησιάζει η Πρωτομαγιά; 
Να προβλέψω (για να αποφύγω και τα mail διαμαρτυρίας των κριτικών ότι μονίμως τους...αδικώ) ότι θα ασχοληθούν το πολύ-πολύ μια ή δύο και οι υπόλοιπες θα έχουν αγνοήσει τον έλληνα λογοτέχνη που βρίσκεται ante portas για μια μεγάλη διάκριση. Αντίθετα, θα μας ζαλίσουν πάλι με τα ομόλογα, τις διαπλοκές και τον τελικό της... ερμαφρόδιτης Champions League* που θα γίνει στην Αθήνα και προφανώς θα μας κοστίσει μια καραβιά ευρό για να εισπράξουμε σαν καλοί ραγιάδες τα μπράβο των ξένων για την ’’υπέροχη φιλοξενία’’…Μουσακάς, σουβλάκι και συρτάκι όπως ήταν το σήμα κατατεθέν του τουρισμού μας στη δεκαετία του ’70.
Κανονικά, η περίπτωση του Χατζηγιαννίδη έπρεπε να είναι πολυσέλιδο θέμα σε όλο τον τύπο. Αλλά κατά πως λέει και το δημοσιογραφικό δόγμα ’’τα καλά νέα δεν πουλάνε’’. Την Πρωτομαγιά ο εξαίρετος έλληνας λογοτέχνης θα μάθει αν κερδίζει το βραβείο στα Foreign Fiction Awards 2007 της βρετανικής εφημερίδας Ιντιπέντεντ. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά βραβεία που δίνονται στην Αγγλία και η απονομή θα γίνει την Τρίτη στη National Gallery του Λονδίνου. Το πρωτόλειο μυθιστόρημα του ’’Οι τέσσερις τοίχοι’’ έχει συμπεριληφθεί στη short list (μαζί με άλλα πέντε βιβλία) παρότι κυκλοφόρησε στη χώρα μας το 2001 μεταφράστηκε στην Αγγλία πέρυσι γι’ αυτό ακριβώς και είναι το προτεινόμενο προς βράβευση. Δυστυχώς, η εξαγωγή πνεύματος και πολιτισμού μέσα από τη λογοτεχνία προφανώς αφορά ελάχιστους (τον συγγραφέα και τον εκδοτικό του οίκο) και κανένα άλλον! Ο Χατζηγιαννίδης έχει εκδώσει και τα τέσσερα μυθιστορήματα του όχι σε κάποιο από τους μεγάλους και ονομαστούς εκδοτικούς οίκους αλλά στο μικρό ’’Ροδακιό’’. Δεν τον υποστηρίζουν τα….γρανάζια των μηχανισμών δημοσιότητας αλλά ένας εκδοτικός οίκος που διακρίνεται σε βάθος χρόνου για την ποιότητα των επιλογών του, τη μικρή επιλεκτική παραγωγή τίτλων και την αληθινή αγάπη της ιδιοκτήτριας του (έτυχε πριν δύο χρόνια να τη γνωρίσω στο περίπτερο του Ροδακιού σε μια έκθεση βιβλίου, συζητήσαμε για δέκα λεπτά και με εντυπωσίασε) και των συνεργατών της για την καλή λογοτεχνία. Ο Χατζηγιαννίδης δεν πουλάει φύλλα. Θα χαρεί μόνος του την επιτυχία του και διακριτικά θα τον παρακολουθεί με ενδιαφέρον αληθινό ή με αδιαφορία ο κόσμος του βιβλίου. Έχω μια απορία πέρα από το θέμα του τύπου, στο οποίο μπορεί και να λαθεύω (θα φανεί αύριο)…Το ΕΚΕΒΙ έκανε κάτι για να προβάλλει την υποψηφιότητα Χατζηγιαννίδη; Εντάξει για πιο πάνω δεν ψάχνω και δεν ρωτάω γιατί θα χαρακτηριστώ αφελής αν μπλέξω υπουργούς και υπουργεία…Καλή επιτυχία στον άξιο Χατζηγιαννίδη που εκτός από ’όλα τα υπόλοιπα μέσα από τη συγγραφή έχει κερδίσει και το παιχνίδι της ζωής, κάτι που νομίζω ότι είναι απείρως σημαντικότερο από τις βραβεύσεις και τις γιορτές. Μόλις περάσει η Πρωτομαγιά και ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στην Αγγλία θα αφιερώσω ένα ολόκληρο ποστ στα τέσσερα μυθιστορήματα του σεμνού συγγραφέα!
* Φυσικά, και δεν υπάρχει ΤΟ Champions League αλλά H Champions League. Η ένωση των πρωταθλητών δηλαδή ή η ομοσπονδία ενώσεων πρωταθλητριών ομάδων. Η μετάφραση είναι σαφής και ξεκάθαρη αλλά προφανώς πριν από καμία εικοσαετία κάποιος αδαής ποδοσφαιρογράφος θα είπε ή θα έγραψε τη διοργάνωση με ουδέτερο γένος και έμεινε. Ερμαφρόδιτη, την έχουν κάνει τη διοργάνωση οι αδαείς. Από θηλυκό την έριξαν στο…ουδέτερο. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Βαρέθηκα όμως να το βλέπω σε τίτλους εφημερίδων και τις ελάχιστες φορές που τυχαίνει να ρίχνω μια ματιά στην τηλεόραση να ακούω για….ΤΟ Champions League, ΤΟΥ Champions League και πάει λέγοντας.
**(updating του post)...Στις Κυριακάτικες εφημερίδες δεν υπήρχε ούτε μια αράδα αφιερωμένη στον συγγραφέα και την υποψηφιότητά του. Ούτε καν στην Καθημερινή που αφιέρωσε (συμπτωματικά) μια ολόκληρη σελίδα στην υπόθεση Λογοτεχνικά βραβεία ή στο ΒΗΜΑ που σε μια πλούσια ατζέντα με παρουσιάσεις και λογοτεχνικά δρώμενα της εβδομάδας δεν κρίθηκε σκόπιμο να συμπεριληφθεί η συγκεκριμένη εκδήλωση.
Να προβλέψω (για να αποφύγω και τα mail διαμαρτυρίας των κριτικών ότι μονίμως τους...αδικώ) ότι θα ασχοληθούν το πολύ-πολύ μια ή δύο και οι υπόλοιπες θα έχουν αγνοήσει τον έλληνα λογοτέχνη που βρίσκεται ante portas για μια μεγάλη διάκριση. Αντίθετα, θα μας ζαλίσουν πάλι με τα ομόλογα, τις διαπλοκές και τον τελικό της... ερμαφρόδιτης Champions League* που θα γίνει στην Αθήνα και προφανώς θα μας κοστίσει μια καραβιά ευρό για να εισπράξουμε σαν καλοί ραγιάδες τα μπράβο των ξένων για την ’’υπέροχη φιλοξενία’’…Μουσακάς, σουβλάκι και συρτάκι όπως ήταν το σήμα κατατεθέν του τουρισμού μας στη δεκαετία του ’70.Κανονικά, η περίπτωση του Χατζηγιαννίδη έπρεπε να είναι πολυσέλιδο θέμα σε όλο τον τύπο. Αλλά κατά πως λέει και το δημοσιογραφικό δόγμα ’’τα καλά νέα δεν πουλάνε’’. Την Πρωτομαγιά ο εξαίρετος έλληνας λογοτέχνης θα μάθει αν κερδίζει το βραβείο στα Foreign Fiction Awards 2007 της βρετανικής εφημερίδας Ιντιπέντεντ. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά βραβεία που δίνονται στην Αγγλία και η απονομή θα γίνει την Τρίτη στη National Gallery του Λονδίνου. Το πρωτόλειο μυθιστόρημα του ’’Οι τέσσερις τοίχοι’’ έχει συμπεριληφθεί στη short list (μαζί με άλλα πέντε βιβλία) παρότι κυκλοφόρησε στη χώρα μας το 2001 μεταφράστηκε στην Αγγλία πέρυσι γι’ αυτό ακριβώς και είναι το προτεινόμενο προς βράβευση. Δυστυχώς, η εξαγωγή πνεύματος και πολιτισμού μέσα από τη λογοτεχνία προφανώς αφορά ελάχιστους (τον συγγραφέα και τον εκδοτικό του οίκο) και κανένα άλλον! Ο Χατζηγιαννίδης έχει εκδώσει και τα τέσσερα μυθιστορήματα του όχι σε κάποιο από τους μεγάλους και ονομαστούς εκδοτικούς οίκους αλλά στο μικρό ’’Ροδακιό’’. Δεν τον υποστηρίζουν τα….γρανάζια των μηχανισμών δημοσιότητας αλλά ένας εκδοτικός οίκος που διακρίνεται σε βάθος χρόνου για την ποιότητα των επιλογών του, τη μικρή επιλεκτική παραγωγή τίτλων και την αληθινή αγάπη της ιδιοκτήτριας του (έτυχε πριν δύο χρόνια να τη γνωρίσω στο περίπτερο του Ροδακιού σε μια έκθεση βιβλίου, συζητήσαμε για δέκα λεπτά και με εντυπωσίασε) και των συνεργατών της για την καλή λογοτεχνία. Ο Χατζηγιαννίδης δεν πουλάει φύλλα. Θα χαρεί μόνος του την επιτυχία του και διακριτικά θα τον παρακολουθεί με ενδιαφέρον αληθινό ή με αδιαφορία ο κόσμος του βιβλίου. Έχω μια απορία πέρα από το θέμα του τύπου, στο οποίο μπορεί και να λαθεύω (θα φανεί αύριο)…Το ΕΚΕΒΙ έκανε κάτι για να προβάλλει την υποψηφιότητα Χατζηγιαννίδη; Εντάξει για πιο πάνω δεν ψάχνω και δεν ρωτάω γιατί θα χαρακτηριστώ αφελής αν μπλέξω υπουργούς και υπουργεία…Καλή επιτυχία στον άξιο Χατζηγιαννίδη που εκτός από ’όλα τα υπόλοιπα μέσα από τη συγγραφή έχει κερδίσει και το παιχνίδι της ζωής, κάτι που νομίζω ότι είναι απείρως σημαντικότερο από τις βραβεύσεις και τις γιορτές. Μόλις περάσει η Πρωτομαγιά και ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στην Αγγλία θα αφιερώσω ένα ολόκληρο ποστ στα τέσσερα μυθιστορήματα του σεμνού συγγραφέα!
* Φυσικά, και δεν υπάρχει ΤΟ Champions League αλλά H Champions League. Η ένωση των πρωταθλητών δηλαδή ή η ομοσπονδία ενώσεων πρωταθλητριών ομάδων. Η μετάφραση είναι σαφής και ξεκάθαρη αλλά προφανώς πριν από καμία εικοσαετία κάποιος αδαής ποδοσφαιρογράφος θα είπε ή θα έγραψε τη διοργάνωση με ουδέτερο γένος και έμεινε. Ερμαφρόδιτη, την έχουν κάνει τη διοργάνωση οι αδαείς. Από θηλυκό την έριξαν στο…ουδέτερο. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Βαρέθηκα όμως να το βλέπω σε τίτλους εφημερίδων και τις ελάχιστες φορές που τυχαίνει να ρίχνω μια ματιά στην τηλεόραση να ακούω για….ΤΟ Champions League, ΤΟΥ Champions League και πάει λέγοντας.
**(updating του post)...Στις Κυριακάτικες εφημερίδες δεν υπήρχε ούτε μια αράδα αφιερωμένη στον συγγραφέα και την υποψηφιότητά του. Ούτε καν στην Καθημερινή που αφιέρωσε (συμπτωματικά) μια ολόκληρη σελίδα στην υπόθεση Λογοτεχνικά βραβεία ή στο ΒΗΜΑ που σε μια πλούσια ατζέντα με παρουσιάσεις και λογοτεχνικά δρώμενα της εβδομάδας δεν κρίθηκε σκόπιμο να συμπεριληφθεί η συγκεκριμένη εκδήλωση.
Tuesday, April 24, 2007
Μαθηματικά εγκλήματα
Η σχέση μου με τα μαθηματικά είναι πολύ παράξενη. Θυμάμαι εύκολα και άνετα αριθμούς, ημερομηνίες, κωδικούς, χρήσιμα ή άχρηστα νούμερα αλλά στα ακαδημαϊκά μου χρόνια δεν μπορώ να πω ότι είχα ιδιαίτερη έφεση. Αναγνωστικά, λοιπόν η έξαρση της μαθηματικής λογοτεχνίας που εκφράστηκε αρχικά με την επιτυχία του Θεωρήματος του παπαγάλου (Ντενί Γκετζ) και ειδικότερα στη χώρα μας με τον Απόστολο Δοξιάδη και το υπερ-επιτυχημένο ’’Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ’’ με άφησε αδιάφορο αφού τότε διάβαζα άλλα βιβλία. Δεν ξέρω αν αποτελεί αναγνωστικό κόλαφο αλλά δεν έχω ουδεμία επαφή με το είδος. Η μάλλον δεν είχα.
Το περασμένο καλοκαίρι έπεσαν στα χέρια μου δύο βιβλία του είδους (αν τελικά υπάρχει ως είδος και δεν είναι εκδοτικό εφεύρημα) ελλήνων συγγραφέων. Και τα δύο μου έκαναν εντύπωση. ’’Το επικηρυγμένο πρόβλημα’’ του Παυλιώτη και ο Κρατούμενος μηδέν του Καρβέλη (ένας εξαιρετικός συνδυασμός επιστημονικής φαντασίας, μαθηματικών, campus novel). Ξεθαρρεύοντας έφτασα και στον Τεύκρο Μιχαηλίδη, συγγραφέα δεκαέξι μαθηματικών βιβλίων που όμως στα 52 του αποφάσισε να καταπιαστεί και με τη λογοτεχνία. Διδάκτωρ μαθηματικών, μεταφραστής μαθηματικής λογοτεχνίας, βραβευμένος από τη γαλλική κυβέρνηση κατέθεσε τα ’’Πυθαγόρεια εγκλήματα’’ (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) που ουσιαστικά φλερτάρουν με πολλά διαφορετικά είδη. 
Μπορεί να είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με μαθηματικά στοιχεία και υφή ή ένα μαθηματικό βιβλίο με ’’μανδύα’’ την εξιχνίαση ενός εγκλήματος. Καλύπτοντας όμως πέρα από όλα αυτά και μέσα σ’ όλα αυτά μια εποχή τριάντα ετών με αφηγήσεις ή αναμνήσεις που αφορούν το Παρίσι της Belle Epoque, τους Βαλκανικούς πολέμους, το κίνημα στο Γουδί, την εποχή Βενιζέλου, τη Μικρασιατική καταστροφή διαθέτει ακόμη και στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος αφού ο δημιουργός έκανε μεγάλη έρευνα και δείχνει επιμονή στην καταγραφή διάφορων ιστορικών στοιχείων. Αναγνωστική συμβουλή: Όποιος δεν το έχει διαβάσει ακόμη (είναι εδώ και μήνες στις ψηλές θέσεις των ευπώλητων) ας μη μπει σε καμία απ΄ αυτές τις λογικές αλλά ας το δει σαν ένα κανονικό μυθιστόρημα. Ο Μιχαηλίδης κατορθώνει να κάνει πράξη την επιθυμία που είχε εκφράσει ο Μπρεχτ αξιώνοντας αστυνομικά μυθιστορήματα που να κινούνται σε διαφορετικές φόρμες, λογικές και μανιέρες.
Το ρόλο του αφηγητή στο βιβλίο αναλαμβάνει ο Μιχαήλ Ιγερινός, μαθηματικός με προέλευση την ανώτερη αστική τάξη ο οποίος πληροφορείται το 1929 τη δολοφονία του καλού του φίλου, μαθηματικού επίσης αλλά από τα φτωχά οικονομικά στρώματα, Στέφανου Κανταρτζή. Οι δύο τους έχουν γνωριστεί στη διάρκεια του Β’ Διεθνούς Συνεδρίου του 1900 στο Παρίσι όπου δίνουν το παρόν όλοι οι διάσημοι μαθηματικοί του πλανήτη. Οι δύο νέοι παίρνουν μια γεύση του Παρισιού της εποχής και μάλιστα γνωρίζονται με τον Πάμπλο Πικάσο, ένα από τα υπαρκτά πρόσωπα που αναμειγνύει επιτυχημένα στο μύθο ο Μιχαηλίδης. Ενώ τρέχουν οι αναμνήσεις του Ιγερινού η αστυνομία αξιολογώντας τα στοιχεία που έχει στην κατοχή της τον συλλαμβάνει ως δολοφόνο. Τυπικά δεν έχει κίνητρο και αφού φυλακίζεται στο εφετείο αθωώνεται και αποφυλακίζεται. Το τέλος του βιβλίου απέχει πολύ από οποιαδήποτε μαθηματική λύση ή λογική αλλά είναι αντάξιο συγγραφέα αστυνομικού μυθιστορήματος, αρκούντως ανατρεπτικό και αναπάντεχο. Για όποιον πάντως του αρέσει να μαντεύει (όλοι δεν το κάνουμε όταν πρόκειται για…δολοφόνο;) να γράψω απλά ότι το κλειδί για τη λύση βρίσκεται πολύ πιο πριν από τις τελευταίες αποκαλυπτικές σελίδες στο κεφάλαιο με τον τίτλο ΄΄Πρελούδιο’’ και στους στοχασμούς του Ιππάσιου, μαθητή του Πυθαγόρα και αργότερα δολοφονημένου από τους Πυθαγόρειους για το αν πρέπει η γνώση να μένει μυστική ή όχι. Και σε δεύτερο βαθμό, στις εξαγγελίες ενός μεγάλου μαθηματικού στο συνέδριο του 1900 της οποίας ο ένας φίλος γίνεται θιασώτης και ζηλωτής και ο έτερος φανατικός αρνητής. Δυστυχώς όμως για να φτάσει στην ανατροπή του τέλους και στην αποκάλυψη του δολοφόνου ο Μιχαηλίδης καταφεύγει στο στήριγμα του ψεύδους. Στη ροή του βιβλίου υπάρχουν ψεύτικά στοιχεία στην αφήγηση που αποπροσανατολίζουν εντελώς και αυτό ομολογώ ότι με εκνεύρισε. Συνοψίζοντας: Το βιβλίο του Μιχαηλίδη διαβάζεται εύκολα. Όσο παράξενο και αν φαίνεται η πολυσέλιδη αναφορά στο συνέδριο των μαθηματικών με μια απίστευτη αναφορά ονομάτων και μαθηματικών γρίφων ή προβλημάτων δεν κουράζει τους αμύητους στα μαθηματικά. Κυρίως, γιατί ο Μιχαηλίδης δεν γράφει με το στόμφο του επαϊόντα αλλά με την ευχέρεια του ακαδημαϊκού που μπορεί να εκλαϊκεύει τη γνώση. Πάντως, νομίζω, ότι οι συγκεκριμένες σελίδες όσο εύκολα διαβάζονται τόσο εύκολα….ξεχνιούνται. Αν κάτι με ενόχλησε ήταν η επιμονή, σε βαθμό εμμονής, του συγγραφέα με την απαρίθμηση τοπίων, κτιρίων και ιστορικών γεγονότων λες και ήθελε με….μαθηματική ακρίβεια να προσθέσει πεισματικά κάθε στοιχείο εποχής που συγκέντρωσε και να το ενσωματώσει στη ροή της ιστορίας. Ο Μιχαηλίδης πέτυχε στην απλούστευση των μαθηματικών όρων, απέτυχε δομικά και αφηγηματικά στο θέμα του φινάλε αλλά και στην υπερβολική περιγραφικότητα αλλά τελικά παραδίδει ένα πολυεπίπεδο βιβλίο που μπορεί να διαβαστεί και σαν ένας μύθος για τις ταξικές διαφορές ή την αέναη επιστημονική μάχη ανάμεσα στο εκάστοτε κατεστημένο και στους πιθανούς νεωτεριστές που κομίζουν επαναστατικές καινοτόμες θεωρίες. Το σίγουρο είναι ότι παρά τα (αρκετά μικρά) μειονεκτήματα του θα σας ικανοποιήσει συνολικά. Ακόμη και αν η σχέση σας με τα μαθηματικά χάλασε κάπου στην έναρξη διδασκαλίας των εξισώσεων.
Μπορεί να είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με μαθηματικά στοιχεία και υφή ή ένα μαθηματικό βιβλίο με ’’μανδύα’’ την εξιχνίαση ενός εγκλήματος. Καλύπτοντας όμως πέρα από όλα αυτά και μέσα σ’ όλα αυτά μια εποχή τριάντα ετών με αφηγήσεις ή αναμνήσεις που αφορούν το Παρίσι της Belle Epoque, τους Βαλκανικούς πολέμους, το κίνημα στο Γουδί, την εποχή Βενιζέλου, τη Μικρασιατική καταστροφή διαθέτει ακόμη και στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος αφού ο δημιουργός έκανε μεγάλη έρευνα και δείχνει επιμονή στην καταγραφή διάφορων ιστορικών στοιχείων. Αναγνωστική συμβουλή: Όποιος δεν το έχει διαβάσει ακόμη (είναι εδώ και μήνες στις ψηλές θέσεις των ευπώλητων) ας μη μπει σε καμία απ΄ αυτές τις λογικές αλλά ας το δει σαν ένα κανονικό μυθιστόρημα. Ο Μιχαηλίδης κατορθώνει να κάνει πράξη την επιθυμία που είχε εκφράσει ο Μπρεχτ αξιώνοντας αστυνομικά μυθιστορήματα που να κινούνται σε διαφορετικές φόρμες, λογικές και μανιέρες.Το ρόλο του αφηγητή στο βιβλίο αναλαμβάνει ο Μιχαήλ Ιγερινός, μαθηματικός με προέλευση την ανώτερη αστική τάξη ο οποίος πληροφορείται το 1929 τη δολοφονία του καλού του φίλου, μαθηματικού επίσης αλλά από τα φτωχά οικονομικά στρώματα, Στέφανου Κανταρτζή. Οι δύο τους έχουν γνωριστεί στη διάρκεια του Β’ Διεθνούς Συνεδρίου του 1900 στο Παρίσι όπου δίνουν το παρόν όλοι οι διάσημοι μαθηματικοί του πλανήτη. Οι δύο νέοι παίρνουν μια γεύση του Παρισιού της εποχής και μάλιστα γνωρίζονται με τον Πάμπλο Πικάσο, ένα από τα υπαρκτά πρόσωπα που αναμειγνύει επιτυχημένα στο μύθο ο Μιχαηλίδης. Ενώ τρέχουν οι αναμνήσεις του Ιγερινού η αστυνομία αξιολογώντας τα στοιχεία που έχει στην κατοχή της τον συλλαμβάνει ως δολοφόνο. Τυπικά δεν έχει κίνητρο και αφού φυλακίζεται στο εφετείο αθωώνεται και αποφυλακίζεται. Το τέλος του βιβλίου απέχει πολύ από οποιαδήποτε μαθηματική λύση ή λογική αλλά είναι αντάξιο συγγραφέα αστυνομικού μυθιστορήματος, αρκούντως ανατρεπτικό και αναπάντεχο. Για όποιον πάντως του αρέσει να μαντεύει (όλοι δεν το κάνουμε όταν πρόκειται για…δολοφόνο;) να γράψω απλά ότι το κλειδί για τη λύση βρίσκεται πολύ πιο πριν από τις τελευταίες αποκαλυπτικές σελίδες στο κεφάλαιο με τον τίτλο ΄΄Πρελούδιο’’ και στους στοχασμούς του Ιππάσιου, μαθητή του Πυθαγόρα και αργότερα δολοφονημένου από τους Πυθαγόρειους για το αν πρέπει η γνώση να μένει μυστική ή όχι. Και σε δεύτερο βαθμό, στις εξαγγελίες ενός μεγάλου μαθηματικού στο συνέδριο του 1900 της οποίας ο ένας φίλος γίνεται θιασώτης και ζηλωτής και ο έτερος φανατικός αρνητής. Δυστυχώς όμως για να φτάσει στην ανατροπή του τέλους και στην αποκάλυψη του δολοφόνου ο Μιχαηλίδης καταφεύγει στο στήριγμα του ψεύδους. Στη ροή του βιβλίου υπάρχουν ψεύτικά στοιχεία στην αφήγηση που αποπροσανατολίζουν εντελώς και αυτό ομολογώ ότι με εκνεύρισε. Συνοψίζοντας: Το βιβλίο του Μιχαηλίδη διαβάζεται εύκολα. Όσο παράξενο και αν φαίνεται η πολυσέλιδη αναφορά στο συνέδριο των μαθηματικών με μια απίστευτη αναφορά ονομάτων και μαθηματικών γρίφων ή προβλημάτων δεν κουράζει τους αμύητους στα μαθηματικά. Κυρίως, γιατί ο Μιχαηλίδης δεν γράφει με το στόμφο του επαϊόντα αλλά με την ευχέρεια του ακαδημαϊκού που μπορεί να εκλαϊκεύει τη γνώση. Πάντως, νομίζω, ότι οι συγκεκριμένες σελίδες όσο εύκολα διαβάζονται τόσο εύκολα….ξεχνιούνται. Αν κάτι με ενόχλησε ήταν η επιμονή, σε βαθμό εμμονής, του συγγραφέα με την απαρίθμηση τοπίων, κτιρίων και ιστορικών γεγονότων λες και ήθελε με….μαθηματική ακρίβεια να προσθέσει πεισματικά κάθε στοιχείο εποχής που συγκέντρωσε και να το ενσωματώσει στη ροή της ιστορίας. Ο Μιχαηλίδης πέτυχε στην απλούστευση των μαθηματικών όρων, απέτυχε δομικά και αφηγηματικά στο θέμα του φινάλε αλλά και στην υπερβολική περιγραφικότητα αλλά τελικά παραδίδει ένα πολυεπίπεδο βιβλίο που μπορεί να διαβαστεί και σαν ένας μύθος για τις ταξικές διαφορές ή την αέναη επιστημονική μάχη ανάμεσα στο εκάστοτε κατεστημένο και στους πιθανούς νεωτεριστές που κομίζουν επαναστατικές καινοτόμες θεωρίες. Το σίγουρο είναι ότι παρά τα (αρκετά μικρά) μειονεκτήματα του θα σας ικανοποιήσει συνολικά. Ακόμη και αν η σχέση σας με τα μαθηματικά χάλασε κάπου στην έναρξη διδασκαλίας των εξισώσεων.
Βαθμολογία: 7,3
Sunday, April 22, 2007
Ξεφ(τ)υλλίζοντας...part 87 (Συστάσεις προληπτικής λογοκρισίας!!!)
Το πληροφορήθηκα την Παρασκευή, δεν ξέρω αν πρόκειται για πρόσφατο περιστατικό αλλά επειδή δεν επιδέχεται αμφισβήτηση η αλήθεια της πληροφορίας ομολογώ ότι είναι απίστευτο. Και δείχνει ότι ζούμε σε εποχές λογοκρισίας και υπάρχει ακήρυχτος πόλεμος των ανθρώπων του πνεύματος με τις αναχρονιστικές-συντηρητικές δυνάμεις. Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης ’’τιμώρησε’’ (τα εισαγωγικά στην περίπτωση αυτή είναι απαραίτητα) τον συγγραφέα Γιάννη Ξανθούλη με ποινή σύστασης! Αφορμή, τα όσα είπε σε κάποια από τις Σαββατιάτικες ραδιοφωνικές εκπομπές του στον Σκάι. Δεν θα ενοχλούσε η όλη ιστορία αν το σκεπτικό της απόφασης περιοριζόταν σε κάτι τυπικό και δεν θα έγραφα λέξη αν π.χ. θεωρούσαν ότι η σάτιρα του Ξανθούλη ξέφυγε από τα όρια. Στο σκεπτικό της…σύστασης αναφέρεται ότι χρησιμοποιεί (γενικά και αόριστα) το λόγο του με λανθασμένο τρόπο. Επτά άτομα που ουδείς γνωρίζει την παιδεία τους κάνουν συστάσεις για το πώς χρησιμοποιεί το λόγο του σε ένα καταξιωμένο συγγραφέα και δημοσιογράφο. Είναι προφανής βέβαια ο λόγος και ο σκοπός της…σύστασης. Και μόνο μια ερώτηση μένει αναπάντητη: Ποιόν ενοχλήσατε με τη σάτιρά σας κύριε Ξανθούλη;
- ’’Τα οπωροφόρα της Αθήνας’’ το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου που γνώρισε σημαντική επιτυχία την περασμένη χρονιά θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Θα είναι η επόμενη δουλειά του σκηνοθέτη Νίκου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος αρέσκεται σε θέματα που έχουν να κάνουν με αστικές περιπλανήσεις, ότι περίπου πραγματεύεται και το συγκεκριμένο βιβλίο. Αυτά για το 2008. Φέτος, ο σκηνοθέτης δουλεύει σε σενάριο του συγγραφέα Μισέλ Φάις πάνω σε άλλη ταινία. Η μεταφορά λογοτεχνικών βιβλίων στον κινηματογράφο δειλά-δειλά αρχίζει και κερδίζει έδαφος αφού έγινε η αρχή με την Καρδιά του κτήνους του Τατσόπουλου. Μπορούμε να ελπίζουμε και σε ανάλογη συνέχεια.
- Νωρίτερα, σήμερα το πρωί ’’ανέβασα’’ για ειδικούς λόγους το σημερινό σχόλιο της Αμάντας Μιχαλοπούλου στο μπλογκ. Στην ίδια εφημερίδα (Καθημερινή) η Όλγα Σελλά υπογράφει ένα ρεπορτάζ όχι πρωτότυπο ως προς την έμπνευση αλλά πάντοτε ενδιαφέρον για όσους ψάχνουν απεγνωσμένα…εκδότη και εκδοτικό οίκο για τις δουλειές τους. Αναφέρονται πολύ ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία για το πόσα κείμενα φτάνουν προς ανάγνωση ειδικά στους μεγάλους εκδοτικούς οίκους και απόψεις ανθρώπων του χώρου (αλλά μόνο μια επώνυμη). Φυσικά, ενώ γίνεται μια εκτενής προσέγγιση και χαρτογράφηση των υποψήφιων συγγραφέων δεν αναφέρεται πουθενά (από τους εκδοτικούς οίκους) πόσα από τα χειρόγραφα στοιβάζονται αδιάβαστα όχι για μήνες αλλά για χρόνια ολόκληρα στα ντουλάπια τους. Να γράψω ένα...αυθαίρετο ποσοστό; Κοντά στο 90%. Για τους ενδιαφερόμενους το ρεπορτάζ μπορούν να το διαβάσουν εδώ…
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100017_22/04/2007_223960
- Υπάρχουν και πολύ ψύχραιμες αντικειμενικές προσεγγίσεις του φαινόμενου των μπλογκ. Είμαι απ΄ αυτούς που υποστηρίζουν ότι ο παραδοσιακός τύπος δεν έχει κάτι να φοβάται από την έκρηξη των ιστολογίων πλην της απώλειας αναγνωστών, κάτι που πάντως αποτελεί φαινόμενο προϋπάρχον της έναρξης του blogging. Και αρκετοί δημοσιογράφοι προσεγγίζουν με εξαιρετικά καλή πρόθεση το φαινόμενο. Στο σημερινό Έθνος (δυστυχώς δεν βρήκα το κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή αλλά φαντάζομαι ότι θα ’’ανέβει’’ κάποια στιγμή στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας στο διαδίκτυο) υπάρχει σχόλιο με τον τίτλο ’’Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία’’, ενώ η εφημερίδα συνεχίζει σταθερά κάθε Κυριακή να φιλοξενεί με τη μορφή σύντομων συνεντεύξεων απόψεις βιβλιόφιλων μπλόγκερ (αυτή τη φορά είχε σειρά το μπλογκ της Ασημίνας Χασάνδρα). Μια ολόκληρη σελίδα με απόψεις για τα βιβλιοφιλικά μπλογκ έχει και το σημερινό Θέμα. Μιλάνε επί του θέματος Αλέξης Σταμάτης, Λεία Βιτάλη και Χρήστος Φασούλας ενώ υπάρχει ειδική αναφορά και στο παρόν μπλογκ (πάντοτε ευχαριστώ για ότι καλό ή κακό γράφεται) το οποίο χαρακτηρίζεται ως ’’η πλέον αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης για τη λογοτεχνία’’ και δίνεται έμφαση στις 45.000 επισκέψεις που έχει δεχτεί από πέρυσι (επειδή το κείμενο μάλλον είναι λίγο πιο παλιό οι επισκέψεις είναι ήδη κοντά στις 70.000 χιλιάδες και τα page views έχουν ξεπεράσει προ πολλού τις 100.000 αλλά αυτά είναι τυπικά στατιστικά στοιχεία).
- Και επειδή τα βιβλιοφιλικά μπλογκ πληθαίνουν (μακάρι μαζί να αυξάνονται και οι αναγνώστες βιβλίου) υποχρέωσαν και τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών να στραφεί σ’ ότι ’’κινείται’’ διαδικτυακά. Στο πλαίσιο της έκθεσης Βιβλίου που αρχίζει σε λίγες μέρες θα γίνει μια ειδική εκδήλωση με υπεύθυνη σχεδιασμού και συντονισμού τη συγγραφέα Πέρσα Κουμούτση. Η παρουσία βιβλιόφιλων μπλόγκερ όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτη όπως λένε στον ΣΕΒΑ αλλά επιθυμούν και την ενεργό συμμετοχή τους στη συζήτηση που πιστεύω ότι θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον αφού θα ακουστούν πολλές και διαφορετικές απόψεις επί του θέματος. Η πρόσκληση για κάθε ενδιαφερόμενο:
’’Αγαπητοί μπλόγκερ, Η σειρά εκδηλώσεων που διοργανώνει ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών (ΣΕΒΑ), στο πλαίσιο της φετινής έκθεσης βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, θα πραγματοποιηθεί με θέμα "Μέσα προβολής, προώθησης και διάδοσης του βιβλίου". Συγκεκριμένα, την Πέμπτη 10 Μαϊου και ώρα 7.30 μ.μ., στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της έκθεσης, θα λάβει χώρα η συζήτηση που αφορά τον ρόλο του Διαδικτύου στην προαγωγή της εκδοτικής παραγωγής, της λογοτεχνίας, των συγγραφέων. Η συζήτηση θα διαθέτει διαδραστικό χαρακτήρα ώστε ν' αντανακλά τη ζωντάνια αλλά και την ανοιχτή συζήτηση της ψηφιακής πραγματικότητας, με τη συνδρομή πέντε ομιλητών με πολύτιμη εμπειρία και συγκεκριμένη δεοντολογία-άποψη εκπορευόμενη από τη δημοσιογραφική τους ιδιότητα (Ελένη Γκίκα, Τιτίκα Δημητρούλια, Νίκος Ξυδάκης, Βασίλης Ρούβαλης, Αλέξης Σταμάτης). Στόχος είναι η εκδήλωση να "δεχθεί τα χτυπήματα" του ενδιαφερόμενου κοινού, η άμεση συνεισφορά του συμμετέχοντας στον διάλογο όπως ακριβώς και μια διαδικτυακή συζήτηση. Θα χαρούμε να βρεθείτε κοντά μας. Εκ μέρους του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών, Πέρσα Κουμούτση (υπεύθυνη σχεδιασμού και εκδηλώσεων)’’.
- Πολύ μου άρεσε το ποίημα που άφησε αντί σχολίου σε ένα από τα προηγούμενα ποστ ο Αύγουστος Κορτώ. Έμμετρη απάντηση στη λογοτεχνική ξενομανία που ενίοτε είναι απωθητική! Είπα να μην το αφήσω να ’’χαθεί’’ σε ένα παλιό ποστ και το ’’ανεβάζω’’ εδώ για να είναι ορατό και από εκείνους που δεν ενδιαφέρονται (ή δεν προλαβαίνουν) να διαβάζουν τα σχόλια…Ίσως προκαλέσει μάλιστα με την σκωπτική αντιμετώπιση των κλασικών διαφορετικά όμως δεν θα είχε την υπογραφή του Κορτώ… Ευχαριστούμε Αύγουστε…
Ερωτική Μπαλάντα Σ’ Έναν «Ξένο» Συγγραφέα
Τώρα π’ ανθίσανε τα μπλόγκ
και πέσαν οι προσόψεις,
είναι σαφώς πιο δύσκολο το νήμα να διακόψεις
της του εκάστου αφήγησης – καλής, ή τετριμμένης,
και για ζητήματα πολλά γνώση βαθιά λαβαίνεις.
Τζάμπα καλέ ενημέρωση, δωρεάν δημοκρατία,
(κι ελευθερία, αγάπη μου, γλυκιά ελευθερία)
απ’ άνομα συμφέροντα εκδοτών, εφημερίδων,
που εκθρέφουν τους γραφιάδες τους ως σμήνη
κατσαρίδων.
Και σοβαρά: κάποια σωστά λένε τα παραπάνω,
και στην ελεύθερη έκφραση τον τεμενά μου κάνω,
κι είναι καλό ό,τι γράφεται, γιατί μέσα απ’ τις
λέξεις
το σύστριγγλο εξατμίζεται – αν ξες να τις
διαλέξεις.
(Αν γράφεις πάλι απρόσεχτα, κακό του κεφαλιού
σου!
Είναι σαν να εμπαίζεις με την άκρη του πουλιού
σου
τη σκούπα την ηλεκτρική. Αν στ’ αποκεφαλίσει,
δε φταίει. Της φάνηκε βρωμιά, κι είπε να
καθαρίσει).
Μα ας μην εκτροχιάζομαι. Εγώ ήθελα να είπω
γι’ αυτό το δώρο το ύπουλο, τον δούρειον τούτον
ίππο,
που μπαίνει μέσα από τα μπλογκ τα τόσο
προσφιλή
και μας ζαλίζει τ’ απαυτά μας και την κεφαλή.
Την νόσο την αγιάτρευτη: τη λένε συγγραφέα,
και πάσχει από τον εθισμό να γράφει λόγια ωραία
ή άσχημα. Ανάλογα. Το χάρισμά του, βλέπεις,
του το πολιορκούνε τα συμφέροντα της τσέπης.
Α, βέβαια! Τόση προβολή, τι νόμισες, δε βγάζει
το χρόνο ένα-δυο μύρια, δυο ρετιρέ στο Γκάζι;
Κι αν πεις τα περιοδικά και μια εφημεριδούλα
σ’ αφήνουνε παρά να πάρεις μέχρι Σπετσοπούλα.
Μα είναι, θα πεις, ατάλαντοι, τους λείπει η
φαντασία!
Καλολογούν ατέρμονα, φλυαρούν χωρίς ουσία!
Τους βάζουνε στη μόστρα θείοι, γκόμενοι,
γιαγιάδες,
αρχισυντάκτες, σύλλογοι, μασόνοι και παπάδες!
Γι’ αυτό – για δες το θράσος τους! Ρε, θέλουν να
πουλήσουν!
Πια δε χορταίνουν οι αισχροί! Πια, πόσο να
πλουτίσουν;
Και θέλουνε ν’ αρπάξουνε και την μπλογκοκουβέντα
σα να κερδίζεις πάστες και να θες και τη μερέντα!
Μα τι να πεις; Ανάξιοι. Γιδοτόμαρα. Χαμένα
κορμιά, που τα μηνύματα τα έχουνε χεσμένα.
Που δε νογάνε ντιπ από καθήκοντα ιερέως
που αν τ’ αγνοεί ο συγγραφεύς, να του κοπεί το
πέος!
Πού ο Μπόρχες; Ε; Πού ο Κάφκα; Πού τα ζώα οι
συγγραφείς μας!
Τους βάζει πλάι στον Προυστ ποτέ ή πλάι
στον Τζόυς κανείς μας;
Ποτές! Θού Κύριε! Φτού κακά! Αυτός καλέ είναι
τέρας
ιερό! Που εγώ, ειδικά, τον έχω ωσάν το φως
της μέρας!
Ναι – βέβαια μην το πεις ποτέ σε κανά αυτί κακό,
του Τζόυς είχα προσπαθήσει κάτι στ’ αγγλικό
πρωτότυπο να το διαβάσω, κι είχα βαρεθεί,
και με τον Κάφκα μια βδομάδα είχα κοιμηθεί.
Όμως κι αυτός ο κερατάς! Μα, να μην έχει τέλος
μήτε ένα απ’ τα βιβλία του; Κι ο άλλος, με το μέλος
που του’ λειπε; Ο γκαβός καλέ, δεν ήτανε γκαβός
ο Μπόρχες; Μα το διάβασα, το’ λεγε η Κέιτ Μος
σε μια συνέντευξή της. Έχταχτος κι ο μακαρίτης!
Μάστορας στο διήγημα, στην ποίηση τεχνίτης!
Βέβαια, την αμαρτία μου να πω, δεν τον αντέχω,
μα είναι ποσότης τραγική, πρέπει να τον κατέχω!
Όπως τον Προυστ. Καλά, κι αυτός, μα τέτοιο
αγκωνάρι;
Να θες για να τον κουβαλήσεις ειδικό ζωνάρι
για κήλες! Και κοιμήσης λίγο, μούχλας, πα-πα-πα!
Καλά έλεγε ο Κούβελας τον ποιητή λαπά!
Δεν έγραφε και ποίηση; Μα το’ ξερα, σου λέω,
εγώ διαβάζω γενικώς το κάθε τι ωραίο,
ιδίως το εισαγόμενο. Α, αγάπη μου, όλα
κι όλα,δε θα χαλώ τα μάτια μου με την κάθε καριόλα
την κακομοίρα, άθλια, την κάθε κυριούλα
που εκδίδει στην Ελλάδα. Εμένα, η ψυχούλα
μου είναι ταγμένη σε υψηλά συγγραφικά ιδεώδη,
κι όχι σε συμπατριώτισσες της Πάνια και της
Θώδη!
Δεν πήγα φροντιστήρια, δεν πήρα λινγκουαφόν
για να το σπαταλάω στης Αθήνας το παρόν,
σε ποταπά προβλήματα, φτηνές ψευτο-αξίες.
Α, όχι! Εμένα μ’ αφορούν μόνον οι γαλαξίες
των πεθαμένων δημιουργών. Μ’ αυτούς, είμαι
ασφαλής,
να μη φανώ χωριάτισσα, μη δείξω γι’ αφελής.
Κι αν δεν τους ξέρω απ’ έξω, ε, μωρό μου, τι να
κάνω;
Εγώ κυρίως στην παραλία και στ’ αεροπλάνο
διαβάζω. Η ώρα να περνά – μα όχι με μελούρα
και με ποπ-κορν ελληνικό! Να μένει και
κουλτούρα,
να’ χω να λέω μεθαύριο, σ’ ένα τέιο, σ’ ένα τίλιο
για Πιραντέλλο, μάτια μου, όχι για να ένα μήλο!
Γι’ αυτό, μην ασχολείσαι. Κλείσε τώρα τα ματάκια.
Κι αδιάβαστη κι αμάθητη και με ψιλο-νευράκια,
αν λες για ξένους και νεκρούς, θα πέφτεις πάντα
μέσα.
Ποιος αδειάζει τώρα άμα είναι για Έλληνα
μπουχέσα
και ζωντανό. Χέσ’ τους αυτούς. Δεν έχουν
ενδιαφέρον.
Τους τρώει η μιζέρια τους, το εκδοτικό συμφέρον.
Χτύπα τους μόνο. Φτύνε τους. Πάτα τους σα
σκουλήκια.
Αφού αυτοί είναι κατιμάς, κι οι ξένοι; Τεφαρίκια’’
- ’’Τα οπωροφόρα της Αθήνας’’ το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου που γνώρισε σημαντική επιτυχία την περασμένη χρονιά θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Θα είναι η επόμενη δουλειά του σκηνοθέτη Νίκου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος αρέσκεται σε θέματα που έχουν να κάνουν με αστικές περιπλανήσεις, ότι περίπου πραγματεύεται και το συγκεκριμένο βιβλίο. Αυτά για το 2008. Φέτος, ο σκηνοθέτης δουλεύει σε σενάριο του συγγραφέα Μισέλ Φάις πάνω σε άλλη ταινία. Η μεταφορά λογοτεχνικών βιβλίων στον κινηματογράφο δειλά-δειλά αρχίζει και κερδίζει έδαφος αφού έγινε η αρχή με την Καρδιά του κτήνους του Τατσόπουλου. Μπορούμε να ελπίζουμε και σε ανάλογη συνέχεια.
- Νωρίτερα, σήμερα το πρωί ’’ανέβασα’’ για ειδικούς λόγους το σημερινό σχόλιο της Αμάντας Μιχαλοπούλου στο μπλογκ. Στην ίδια εφημερίδα (Καθημερινή) η Όλγα Σελλά υπογράφει ένα ρεπορτάζ όχι πρωτότυπο ως προς την έμπνευση αλλά πάντοτε ενδιαφέρον για όσους ψάχνουν απεγνωσμένα…εκδότη και εκδοτικό οίκο για τις δουλειές τους. Αναφέρονται πολύ ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία για το πόσα κείμενα φτάνουν προς ανάγνωση ειδικά στους μεγάλους εκδοτικούς οίκους και απόψεις ανθρώπων του χώρου (αλλά μόνο μια επώνυμη). Φυσικά, ενώ γίνεται μια εκτενής προσέγγιση και χαρτογράφηση των υποψήφιων συγγραφέων δεν αναφέρεται πουθενά (από τους εκδοτικούς οίκους) πόσα από τα χειρόγραφα στοιβάζονται αδιάβαστα όχι για μήνες αλλά για χρόνια ολόκληρα στα ντουλάπια τους. Να γράψω ένα...αυθαίρετο ποσοστό; Κοντά στο 90%. Για τους ενδιαφερόμενους το ρεπορτάζ μπορούν να το διαβάσουν εδώ…
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100017_22/04/2007_223960
- Υπάρχουν και πολύ ψύχραιμες αντικειμενικές προσεγγίσεις του φαινόμενου των μπλογκ. Είμαι απ΄ αυτούς που υποστηρίζουν ότι ο παραδοσιακός τύπος δεν έχει κάτι να φοβάται από την έκρηξη των ιστολογίων πλην της απώλειας αναγνωστών, κάτι που πάντως αποτελεί φαινόμενο προϋπάρχον της έναρξης του blogging. Και αρκετοί δημοσιογράφοι προσεγγίζουν με εξαιρετικά καλή πρόθεση το φαινόμενο. Στο σημερινό Έθνος (δυστυχώς δεν βρήκα το κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή αλλά φαντάζομαι ότι θα ’’ανέβει’’ κάποια στιγμή στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας στο διαδίκτυο) υπάρχει σχόλιο με τον τίτλο ’’Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία’’, ενώ η εφημερίδα συνεχίζει σταθερά κάθε Κυριακή να φιλοξενεί με τη μορφή σύντομων συνεντεύξεων απόψεις βιβλιόφιλων μπλόγκερ (αυτή τη φορά είχε σειρά το μπλογκ της Ασημίνας Χασάνδρα). Μια ολόκληρη σελίδα με απόψεις για τα βιβλιοφιλικά μπλογκ έχει και το σημερινό Θέμα. Μιλάνε επί του θέματος Αλέξης Σταμάτης, Λεία Βιτάλη και Χρήστος Φασούλας ενώ υπάρχει ειδική αναφορά και στο παρόν μπλογκ (πάντοτε ευχαριστώ για ότι καλό ή κακό γράφεται) το οποίο χαρακτηρίζεται ως ’’η πλέον αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης για τη λογοτεχνία’’ και δίνεται έμφαση στις 45.000 επισκέψεις που έχει δεχτεί από πέρυσι (επειδή το κείμενο μάλλον είναι λίγο πιο παλιό οι επισκέψεις είναι ήδη κοντά στις 70.000 χιλιάδες και τα page views έχουν ξεπεράσει προ πολλού τις 100.000 αλλά αυτά είναι τυπικά στατιστικά στοιχεία).
- Και επειδή τα βιβλιοφιλικά μπλογκ πληθαίνουν (μακάρι μαζί να αυξάνονται και οι αναγνώστες βιβλίου) υποχρέωσαν και τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών να στραφεί σ’ ότι ’’κινείται’’ διαδικτυακά. Στο πλαίσιο της έκθεσης Βιβλίου που αρχίζει σε λίγες μέρες θα γίνει μια ειδική εκδήλωση με υπεύθυνη σχεδιασμού και συντονισμού τη συγγραφέα Πέρσα Κουμούτση. Η παρουσία βιβλιόφιλων μπλόγκερ όχι μόνο είναι ευπρόσδεκτη όπως λένε στον ΣΕΒΑ αλλά επιθυμούν και την ενεργό συμμετοχή τους στη συζήτηση που πιστεύω ότι θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον αφού θα ακουστούν πολλές και διαφορετικές απόψεις επί του θέματος. Η πρόσκληση για κάθε ενδιαφερόμενο:
’’Αγαπητοί μπλόγκερ, Η σειρά εκδηλώσεων που διοργανώνει ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών (ΣΕΒΑ), στο πλαίσιο της φετινής έκθεσης βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, θα πραγματοποιηθεί με θέμα "Μέσα προβολής, προώθησης και διάδοσης του βιβλίου". Συγκεκριμένα, την Πέμπτη 10 Μαϊου και ώρα 7.30 μ.μ., στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της έκθεσης, θα λάβει χώρα η συζήτηση που αφορά τον ρόλο του Διαδικτύου στην προαγωγή της εκδοτικής παραγωγής, της λογοτεχνίας, των συγγραφέων. Η συζήτηση θα διαθέτει διαδραστικό χαρακτήρα ώστε ν' αντανακλά τη ζωντάνια αλλά και την ανοιχτή συζήτηση της ψηφιακής πραγματικότητας, με τη συνδρομή πέντε ομιλητών με πολύτιμη εμπειρία και συγκεκριμένη δεοντολογία-άποψη εκπορευόμενη από τη δημοσιογραφική τους ιδιότητα (Ελένη Γκίκα, Τιτίκα Δημητρούλια, Νίκος Ξυδάκης, Βασίλης Ρούβαλης, Αλέξης Σταμάτης). Στόχος είναι η εκδήλωση να "δεχθεί τα χτυπήματα" του ενδιαφερόμενου κοινού, η άμεση συνεισφορά του συμμετέχοντας στον διάλογο όπως ακριβώς και μια διαδικτυακή συζήτηση. Θα χαρούμε να βρεθείτε κοντά μας. Εκ μέρους του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών, Πέρσα Κουμούτση (υπεύθυνη σχεδιασμού και εκδηλώσεων)’’.
- Πολύ μου άρεσε το ποίημα που άφησε αντί σχολίου σε ένα από τα προηγούμενα ποστ ο Αύγουστος Κορτώ. Έμμετρη απάντηση στη λογοτεχνική ξενομανία που ενίοτε είναι απωθητική! Είπα να μην το αφήσω να ’’χαθεί’’ σε ένα παλιό ποστ και το ’’ανεβάζω’’ εδώ για να είναι ορατό και από εκείνους που δεν ενδιαφέρονται (ή δεν προλαβαίνουν) να διαβάζουν τα σχόλια…Ίσως προκαλέσει μάλιστα με την σκωπτική αντιμετώπιση των κλασικών διαφορετικά όμως δεν θα είχε την υπογραφή του Κορτώ… Ευχαριστούμε Αύγουστε…
Ερωτική Μπαλάντα Σ’ Έναν «Ξένο» Συγγραφέα
Τώρα π’ ανθίσανε τα μπλόγκ
και πέσαν οι προσόψεις,
είναι σαφώς πιο δύσκολο το νήμα να διακόψεις
της του εκάστου αφήγησης – καλής, ή τετριμμένης,
και για ζητήματα πολλά γνώση βαθιά λαβαίνεις.
Τζάμπα καλέ ενημέρωση, δωρεάν δημοκρατία,
(κι ελευθερία, αγάπη μου, γλυκιά ελευθερία)
απ’ άνομα συμφέροντα εκδοτών, εφημερίδων,
που εκθρέφουν τους γραφιάδες τους ως σμήνη
κατσαρίδων.
Και σοβαρά: κάποια σωστά λένε τα παραπάνω,
και στην ελεύθερη έκφραση τον τεμενά μου κάνω,
κι είναι καλό ό,τι γράφεται, γιατί μέσα απ’ τις
λέξεις
το σύστριγγλο εξατμίζεται – αν ξες να τις
διαλέξεις.
(Αν γράφεις πάλι απρόσεχτα, κακό του κεφαλιού
σου!
Είναι σαν να εμπαίζεις με την άκρη του πουλιού
σου
τη σκούπα την ηλεκτρική. Αν στ’ αποκεφαλίσει,
δε φταίει. Της φάνηκε βρωμιά, κι είπε να
καθαρίσει).
Μα ας μην εκτροχιάζομαι. Εγώ ήθελα να είπω
γι’ αυτό το δώρο το ύπουλο, τον δούρειον τούτον
ίππο,
που μπαίνει μέσα από τα μπλογκ τα τόσο
προσφιλή
και μας ζαλίζει τ’ απαυτά μας και την κεφαλή.
Την νόσο την αγιάτρευτη: τη λένε συγγραφέα,
και πάσχει από τον εθισμό να γράφει λόγια ωραία
ή άσχημα. Ανάλογα. Το χάρισμά του, βλέπεις,
του το πολιορκούνε τα συμφέροντα της τσέπης.
Α, βέβαια! Τόση προβολή, τι νόμισες, δε βγάζει
το χρόνο ένα-δυο μύρια, δυο ρετιρέ στο Γκάζι;
Κι αν πεις τα περιοδικά και μια εφημεριδούλα
σ’ αφήνουνε παρά να πάρεις μέχρι Σπετσοπούλα.
Μα είναι, θα πεις, ατάλαντοι, τους λείπει η
φαντασία!
Καλολογούν ατέρμονα, φλυαρούν χωρίς ουσία!
Τους βάζουνε στη μόστρα θείοι, γκόμενοι,
γιαγιάδες,
αρχισυντάκτες, σύλλογοι, μασόνοι και παπάδες!
Γι’ αυτό – για δες το θράσος τους! Ρε, θέλουν να
πουλήσουν!
Πια δε χορταίνουν οι αισχροί! Πια, πόσο να
πλουτίσουν;
Και θέλουνε ν’ αρπάξουνε και την μπλογκοκουβέντα
σα να κερδίζεις πάστες και να θες και τη μερέντα!
Μα τι να πεις; Ανάξιοι. Γιδοτόμαρα. Χαμένα
κορμιά, που τα μηνύματα τα έχουνε χεσμένα.
Που δε νογάνε ντιπ από καθήκοντα ιερέως
που αν τ’ αγνοεί ο συγγραφεύς, να του κοπεί το
πέος!
Πού ο Μπόρχες; Ε; Πού ο Κάφκα; Πού τα ζώα οι
συγγραφείς μας!
Τους βάζει πλάι στον Προυστ ποτέ ή πλάι
στον Τζόυς κανείς μας;
Ποτές! Θού Κύριε! Φτού κακά! Αυτός καλέ είναι
τέρας
ιερό! Που εγώ, ειδικά, τον έχω ωσάν το φως
της μέρας!
Ναι – βέβαια μην το πεις ποτέ σε κανά αυτί κακό,
του Τζόυς είχα προσπαθήσει κάτι στ’ αγγλικό
πρωτότυπο να το διαβάσω, κι είχα βαρεθεί,
και με τον Κάφκα μια βδομάδα είχα κοιμηθεί.
Όμως κι αυτός ο κερατάς! Μα, να μην έχει τέλος
μήτε ένα απ’ τα βιβλία του; Κι ο άλλος, με το μέλος
που του’ λειπε; Ο γκαβός καλέ, δεν ήτανε γκαβός
ο Μπόρχες; Μα το διάβασα, το’ λεγε η Κέιτ Μος
σε μια συνέντευξή της. Έχταχτος κι ο μακαρίτης!
Μάστορας στο διήγημα, στην ποίηση τεχνίτης!
Βέβαια, την αμαρτία μου να πω, δεν τον αντέχω,
μα είναι ποσότης τραγική, πρέπει να τον κατέχω!
Όπως τον Προυστ. Καλά, κι αυτός, μα τέτοιο
αγκωνάρι;
Να θες για να τον κουβαλήσεις ειδικό ζωνάρι
για κήλες! Και κοιμήσης λίγο, μούχλας, πα-πα-πα!
Καλά έλεγε ο Κούβελας τον ποιητή λαπά!
Δεν έγραφε και ποίηση; Μα το’ ξερα, σου λέω,
εγώ διαβάζω γενικώς το κάθε τι ωραίο,
ιδίως το εισαγόμενο. Α, αγάπη μου, όλα
κι όλα,δε θα χαλώ τα μάτια μου με την κάθε καριόλα
την κακομοίρα, άθλια, την κάθε κυριούλα
που εκδίδει στην Ελλάδα. Εμένα, η ψυχούλα
μου είναι ταγμένη σε υψηλά συγγραφικά ιδεώδη,
κι όχι σε συμπατριώτισσες της Πάνια και της
Θώδη!
Δεν πήγα φροντιστήρια, δεν πήρα λινγκουαφόν
για να το σπαταλάω στης Αθήνας το παρόν,
σε ποταπά προβλήματα, φτηνές ψευτο-αξίες.
Α, όχι! Εμένα μ’ αφορούν μόνον οι γαλαξίες
των πεθαμένων δημιουργών. Μ’ αυτούς, είμαι
ασφαλής,
να μη φανώ χωριάτισσα, μη δείξω γι’ αφελής.
Κι αν δεν τους ξέρω απ’ έξω, ε, μωρό μου, τι να
κάνω;
Εγώ κυρίως στην παραλία και στ’ αεροπλάνο
διαβάζω. Η ώρα να περνά – μα όχι με μελούρα
και με ποπ-κορν ελληνικό! Να μένει και
κουλτούρα,
να’ χω να λέω μεθαύριο, σ’ ένα τέιο, σ’ ένα τίλιο
για Πιραντέλλο, μάτια μου, όχι για να ένα μήλο!
Γι’ αυτό, μην ασχολείσαι. Κλείσε τώρα τα ματάκια.
Κι αδιάβαστη κι αμάθητη και με ψιλο-νευράκια,
αν λες για ξένους και νεκρούς, θα πέφτεις πάντα
μέσα.
Ποιος αδειάζει τώρα άμα είναι για Έλληνα
μπουχέσα
και ζωντανό. Χέσ’ τους αυτούς. Δεν έχουν
ενδιαφέρον.
Τους τρώει η μιζέρια τους, το εκδοτικό συμφέρον.
Χτύπα τους μόνο. Φτύνε τους. Πάτα τους σα
σκουλήκια.
Αφού αυτοί είναι κατιμάς, κι οι ξένοι; Τεφαρίκια’’
Γράμμα σε ένα ''ποιητή'' (Η απάντηση της Αμάντας Μιχαλοπούλου)
Δέκα λεπτά μετά τη στιγμή που διέγραφα το υβριστικό σχόλιο του ''γνωστού-άγνωστου'' σε βάρος του Αύγουστου Κορτώ άνοιξα τη σημερινή Καθημερινή. Στη στήλη της η Αμάντα Μιχαλοπούλου αφού δίνει μια απάντηση στα όσα γράφτηκαν τις τελευταίες εβδομάδες με αφορμή την προηγούμενη τοποθέτησή της για τους μπλόγκερ απευθύνεται και στον υβριστή. Αντιγράφω τη στήλη της με μια σημαντική ένσταση: Δεν μπορεί κάποιος να χαρακτηρίζεται ποιητής επειδή έτσι δηλώνει. Και ο γνωστός συμπαθής τρόφιμος του Ψυχιατρείου που ζητάει τσιγάρα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα στην εθνική οδό δηλώνει ενίοτε Ναπολέων, Θεός ή Μέγας Αλέξανδρος αλλά κανείς δεν τον πιστεύει. Θα την παρακαλούσα την επόμενη φορά να κάνει χρήση εισαγωγικών ή να προσθέσει το ''κατά δήλωσή'' του. Τα υπόλοιπα χωρίς κανένα δικό μου σχολιασμό. Τίτλος του άρθρου ''Ποιητές και γουρούνια''....
''Βασική αρχή της δημοσιογραφίας είναι η ελευθερία της έκφρασης. Στα είκοσι σχεδόν χρόνια που αρθρογραφώ (είμαι και κάποιας ηλικίας, όπως έγραψε ένας μπλόγκερ) έχω υπογράψει αντιρρήσεις γύρω από την Εκκλησία, την ελληνική αστυνομία, την εκπαιδευτική πολιτική, την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, το υπουργείο Πολιτισμού, τους κριτικούς λογοτεχνίας κι έχω λάβει επιστολές πολιτισμένες ή θερμόαιμες, ποτέ όμως ευθέως απειλητικές, όπως μετά τη δημοσίευση ενός άρθρου μου για φαινόμενα της ζωής στην ιστόσφαιρα, πριν από μερικές εβδομάδες. Αυτό προφανώς συμβαίνει επειδή ακόμη και οι πιο συντηρητικοί θεσμοί στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται ότι μια επιφυλλίδα είναι απλώς μια επιφυλλίδα. Κάτι ακόμη: και στις πιο οργισμένες επιστολές υπάρχει ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Οι επιστολογράφοι δεν είναι φασματικοί θρασύδειλοι. Είναι αληθινοί άνθρωποι. Δεν κρύβονται πίσω από το ψευδώνυμό τους.
Το άρθρο μου γύρω από ορισμένα φαινόμενα της ιστόσφαιρας θεωρήθηκε ως το πρώτο «ξεκάθαρα anti blog» άρθρο που κήρυξε «επίσημα τη σύρραξη μεταξύ μπλόγκερ και δημοσιογράφων» (!) Εξέφρασα την άποψη ότι δεν γίνεται να απονέμουμε συλλογική αξιοπιστία στους μπλόγκερ (ούτε στους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους συγγραφείς όπως έχω επιμείνει κατά καιρούς – ομάδες που εμπλέκονται στη δημόσια ζωή και σε φαινόμενα εξουσίας ή αντι-εξουσίας) κι απέκτησα ενδιαφέροντα κι ενδεικτικά υποκοριστικά στο Διαδίκτυο: αριβίστρια σε πανικό, Κυρία Τσίρκα, Κυρία Παπαροπούλου. Με λιγοστές εξαιρέσεις σοβαρής επιχειρηματολογίας, ευφυείς ιστολόγοι μ’ έβαλαν να τραγουδώ υποτίθεται στην εκπομπή της Πάνια τον πόνο μου για την ελληνική λογοτεχνία, με απείλησαν ότι θα μου στείλουν «φιλαράκια από Αφρικα που θα ήθελαν να ξελαφρώσουν» (και σεξιστής και ρατσιστής) και με προέτρεψαν να κάνω κανένα παιδάκι, έστω αγνώστου πατρός (προφανώς η γυναικεία «υστερία» γιατρεύεται ακόμη στο μυαλό του γνήσιου Ελληνα μισογύνη όταν οι γυναίκες πάψουν να εκφράζουν απόψεις και ασχοληθούν αποκλειστικά με τα παιδιά τους).
Το αμέσως επόμενο στάδιο είχε ενδιαφέρον: επειδή αυτός ο τελευταίος μπλόγκερ συμβαίνει να είναι και χολωμένος ποιητής, βιβλιοφιλικά μπλογκ κατέβηκαν σε λευκή απεργία υπέρ μου κάνοντας λόγο για τα όρια της ελευθερίας και της παρενόχλησης μέσω του Διαδικτύου. Τα όρια της παρενόχλησης δεν μπορώ παρά να τα υπαινιχθώ σήμερα, επειδή στα έντυπα «της καθεστωτικής δημοσιογραφίας» απαγορεύεται να αναπαράγουμε απόψεις όπως του χολωμένου ποιητή. Στον νέο κώδικα δεοντολογίας για το Διαδίκτυο, που εισηγήθηκαν την περασμένη εβδομάδα ο Τιμ Ο’ Ρέιλι και ο Τζίμι Γουέλς της Wikipedia, επιχειρείται να εφαρμοστούν και στο Διαδίκτυο οι κανόνες της συμβατικά πολιτισμένης ανταλλαγής απόψεων. Στο άρθρο έξι συμβουλεύουν: «Ποτέ μην παλεύεις μ’ ένα γουρούνι. Λερώνεστε κι οι δύο, αλλά αυτό αρέσει στο γουρούνι».
Δεν θα παλέψω λοιπόν με το γουρούνι. Θα χρησιμοποιήσω απλώς το παράδειγμα του γουρουνιού-ποιητή που επιτίθεται άγρια επί του προσωπικού για να υπενθυμίσω αυτό που προσπάθησα, ανεπιτυχώς, να εκφράσω στο προηγούμενο σχετικό άρθρο: ότι οι ιστολόγοι δεν έχουν το ακαταλόγιστο, είναι αχανής κοινωνία γεμάτη ρόδα κι αγκάθια. Οπως στην ελληνική τηλεόραση, στους ελληνικούς δρόμους, στην ελληνική νύχτα, έτσι και στους Ελληνες μπλόγκερ συναντάς κάθε καρυδιάς καρύδι. Ευθείς ανθρώπους, ντροπαλούς, θρασύδειλους, κομπλεξικούς, φανατισμένους, προοδευτικούς, συντηρητικούς.
Τα ιστολόγια περνούν ούτως ή άλλως την εφηβική φάση τους – με την έννοια ότι είναι φαινόμενο οχτώ ετών, κάτι που δημιουργεί επαναστατικό μεγαλοϊδεατισμό και τυχαίες συσπειρώσεις. Η αφελής αγωνιστική κραυγή «κάτι καλό κάνουμε παιδιά», αφού οι δημοσιογράφοι ασχολούνται μαζί μας, προδίδει αντανακλαστικά αυτής της εφηβείας. Δεν έχουν όλοι οι μπλόγκερ καλές προθέσεις. Ούτε όλοι οι δημοσιογράφοι. Ούτε όλοι οι άνθρωποι. Το γουρούνι-ποιητής πιάστηκε απ’ το άρθρο μου για να περιλάβει και την Κουρούνα: «τη μανιοκαταθλιπτική γραφή των άπορων κορασίδων της ιστόσφαιρας». Η χολή στάζει εκεί μέσα, στον κόσμο της ματαίωσης, της πικρίας της τρέλας. Είναι ίδια με τη χολή στις εκπομπές της Ανίτας Πάνια. Εχει την ίδια ποιότητα.
Οσο για μένα θα συνεχίσω να διαβάζω πολύ λίγους μπλόγκερ, όπως και πολύ λίγα άρθρα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιλέγω τους φίλους μου. Η δημοκρατία είναι παρασιτική εξ ορισμού, στην ιστόσφαιρα και παντού αλλού. Διαλέγουμε και παίρνουμε''
''Βασική αρχή της δημοσιογραφίας είναι η ελευθερία της έκφρασης. Στα είκοσι σχεδόν χρόνια που αρθρογραφώ (είμαι και κάποιας ηλικίας, όπως έγραψε ένας μπλόγκερ) έχω υπογράψει αντιρρήσεις γύρω από την Εκκλησία, την ελληνική αστυνομία, την εκπαιδευτική πολιτική, την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, το υπουργείο Πολιτισμού, τους κριτικούς λογοτεχνίας κι έχω λάβει επιστολές πολιτισμένες ή θερμόαιμες, ποτέ όμως ευθέως απειλητικές, όπως μετά τη δημοσίευση ενός άρθρου μου για φαινόμενα της ζωής στην ιστόσφαιρα, πριν από μερικές εβδομάδες. Αυτό προφανώς συμβαίνει επειδή ακόμη και οι πιο συντηρητικοί θεσμοί στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται ότι μια επιφυλλίδα είναι απλώς μια επιφυλλίδα. Κάτι ακόμη: και στις πιο οργισμένες επιστολές υπάρχει ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Οι επιστολογράφοι δεν είναι φασματικοί θρασύδειλοι. Είναι αληθινοί άνθρωποι. Δεν κρύβονται πίσω από το ψευδώνυμό τους.
Το άρθρο μου γύρω από ορισμένα φαινόμενα της ιστόσφαιρας θεωρήθηκε ως το πρώτο «ξεκάθαρα anti blog» άρθρο που κήρυξε «επίσημα τη σύρραξη μεταξύ μπλόγκερ και δημοσιογράφων» (!) Εξέφρασα την άποψη ότι δεν γίνεται να απονέμουμε συλλογική αξιοπιστία στους μπλόγκερ (ούτε στους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους συγγραφείς όπως έχω επιμείνει κατά καιρούς – ομάδες που εμπλέκονται στη δημόσια ζωή και σε φαινόμενα εξουσίας ή αντι-εξουσίας) κι απέκτησα ενδιαφέροντα κι ενδεικτικά υποκοριστικά στο Διαδίκτυο: αριβίστρια σε πανικό, Κυρία Τσίρκα, Κυρία Παπαροπούλου. Με λιγοστές εξαιρέσεις σοβαρής επιχειρηματολογίας, ευφυείς ιστολόγοι μ’ έβαλαν να τραγουδώ υποτίθεται στην εκπομπή της Πάνια τον πόνο μου για την ελληνική λογοτεχνία, με απείλησαν ότι θα μου στείλουν «φιλαράκια από Αφρικα που θα ήθελαν να ξελαφρώσουν» (και σεξιστής και ρατσιστής) και με προέτρεψαν να κάνω κανένα παιδάκι, έστω αγνώστου πατρός (προφανώς η γυναικεία «υστερία» γιατρεύεται ακόμη στο μυαλό του γνήσιου Ελληνα μισογύνη όταν οι γυναίκες πάψουν να εκφράζουν απόψεις και ασχοληθούν αποκλειστικά με τα παιδιά τους).
Το αμέσως επόμενο στάδιο είχε ενδιαφέρον: επειδή αυτός ο τελευταίος μπλόγκερ συμβαίνει να είναι και χολωμένος ποιητής, βιβλιοφιλικά μπλογκ κατέβηκαν σε λευκή απεργία υπέρ μου κάνοντας λόγο για τα όρια της ελευθερίας και της παρενόχλησης μέσω του Διαδικτύου. Τα όρια της παρενόχλησης δεν μπορώ παρά να τα υπαινιχθώ σήμερα, επειδή στα έντυπα «της καθεστωτικής δημοσιογραφίας» απαγορεύεται να αναπαράγουμε απόψεις όπως του χολωμένου ποιητή. Στον νέο κώδικα δεοντολογίας για το Διαδίκτυο, που εισηγήθηκαν την περασμένη εβδομάδα ο Τιμ Ο’ Ρέιλι και ο Τζίμι Γουέλς της Wikipedia, επιχειρείται να εφαρμοστούν και στο Διαδίκτυο οι κανόνες της συμβατικά πολιτισμένης ανταλλαγής απόψεων. Στο άρθρο έξι συμβουλεύουν: «Ποτέ μην παλεύεις μ’ ένα γουρούνι. Λερώνεστε κι οι δύο, αλλά αυτό αρέσει στο γουρούνι».
Δεν θα παλέψω λοιπόν με το γουρούνι. Θα χρησιμοποιήσω απλώς το παράδειγμα του γουρουνιού-ποιητή που επιτίθεται άγρια επί του προσωπικού για να υπενθυμίσω αυτό που προσπάθησα, ανεπιτυχώς, να εκφράσω στο προηγούμενο σχετικό άρθρο: ότι οι ιστολόγοι δεν έχουν το ακαταλόγιστο, είναι αχανής κοινωνία γεμάτη ρόδα κι αγκάθια. Οπως στην ελληνική τηλεόραση, στους ελληνικούς δρόμους, στην ελληνική νύχτα, έτσι και στους Ελληνες μπλόγκερ συναντάς κάθε καρυδιάς καρύδι. Ευθείς ανθρώπους, ντροπαλούς, θρασύδειλους, κομπλεξικούς, φανατισμένους, προοδευτικούς, συντηρητικούς.
Τα ιστολόγια περνούν ούτως ή άλλως την εφηβική φάση τους – με την έννοια ότι είναι φαινόμενο οχτώ ετών, κάτι που δημιουργεί επαναστατικό μεγαλοϊδεατισμό και τυχαίες συσπειρώσεις. Η αφελής αγωνιστική κραυγή «κάτι καλό κάνουμε παιδιά», αφού οι δημοσιογράφοι ασχολούνται μαζί μας, προδίδει αντανακλαστικά αυτής της εφηβείας. Δεν έχουν όλοι οι μπλόγκερ καλές προθέσεις. Ούτε όλοι οι δημοσιογράφοι. Ούτε όλοι οι άνθρωποι. Το γουρούνι-ποιητής πιάστηκε απ’ το άρθρο μου για να περιλάβει και την Κουρούνα: «τη μανιοκαταθλιπτική γραφή των άπορων κορασίδων της ιστόσφαιρας». Η χολή στάζει εκεί μέσα, στον κόσμο της ματαίωσης, της πικρίας της τρέλας. Είναι ίδια με τη χολή στις εκπομπές της Ανίτας Πάνια. Εχει την ίδια ποιότητα.
Οσο για μένα θα συνεχίσω να διαβάζω πολύ λίγους μπλόγκερ, όπως και πολύ λίγα άρθρα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιλέγω τους φίλους μου. Η δημοκρατία είναι παρασιτική εξ ορισμού, στην ιστόσφαιρα και παντού αλλού. Διαλέγουμε και παίρνουμε''
Monday, April 16, 2007
Με το παράξενο όνομα ’’Αμανίτα Μουσκάρια’’
Εδώ και δεκαπέντε μήνες που ’’εκτίθεμαι’’ με το μπλογκ δεν έχω τολμήσει να γράψω καλά λόγια για ένα βιβλίο ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ διαβάσει. Ορισμένες φορές προτείνω (λόγω εποχής και επειδή πολλοί μου το ζητάνε μέσω mail) κάποια ’’φρέσκα’’ βιβλία αλλά κυρίως εκείνα που πιστεύω ότι σίγουρα είναι καλά ή θεωρώ την υπόθεση τους γοητευτική αναγνωστικά. Σήμερα, θα γράψω χωρίς καν να έχω προλάβει να αγοράσω το καινούργιο βιβλίο του, για ένα από τους αγαπημένους μου νέους (σε έργο) συγγραφείς.
Τον λένε Παύλο Μεθενίτη και μετά από δεκάδες δουλειές του…ποδαριού τα τελευταία χρόνια καταστάλαξε ως κριτικός κινηματογράφου. Την άνοιξη του 2005 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα με ένα συγκλονιστικό βιβλίο. Τον ’’Άλλο’’ (εκδόσεις Καστανιώτη). Εάν υπήρχε τότε το μπλογκ μου δύσκολα δεν θα τοποθετούσα στα τέσσερα-πέντε καλύτερα βιβλία της χρονιάς τον ’’Άλλο’’’ για την εξαιρετική, απόλυτα, προσωπική γραφή και στιλ του Μεθενίτη, την αφηγηματική του ικανότητα, τα ευρήματα του και το τριπλό διαφορετικό (!!!) φινάλε του βιβλίου που θύμιζε κινηματογραφική ταινία. Τότε, τον είχε ανακαλύψει μόνο το Βήμα που είχε κάνει μια εκτενέστατη αναφορά στο βιβλίο του αλλά η κυκλοφορία του ’’Άλλου’’ παρά την υποστήριξη του ’’ογκόλιθου’’ Καστανιώτη πέρασε στα ψιλά. Και φαντάζομαι, χωρίς να έχω στοιχεία ότι και οι πωλήσεις του δεν εκτοξεύθηκαν.Ο Μεθενίτης μας παρουσιάζει τη δεύτερη δουλειά του με τον παράξενο τίτλο ’’Αμανίτα Μουσκάρια’’ (την κυκλοφορία πληροφορήθηκα την Κυριακή από σχετικό άρθρο της Ελευθεροτυπίας και μια αναφορά του ’Εθνους). Θέμα ένα παραισθησιογόνο μανιτάρι που ξεκλήρισε μια ολόκληρη διμοιρία ανταρτών στο Πάικο την άνοιξη του 1943. Κεντρικός ήρωας, ένας περιπλανώμενος δημοσιογράφος, που γράφει ταξιδιωτικά και γαστριμαργικά ρεπορτάζ. Δεν ξέρω ειλικρινά πόσο καλό είναι το βιβλίο αλλά αν πλησιάζει έστω και λίγο την πρωτόλεια δουλειά του Μεθενίτη τότε έχουμε βρει ένα από τα καλύτερα της χρονιάς. Σε πείσμα όσων υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν καλοί νέοι συγγραφείς επειδή έτσι καλύπτουν την αδυναμία ή την αδιαφορία τους να διαβάσουν και να τους ανακαλύψουν. Σε κάθε περίπτωση και επειδή βρίσκω την ευκαιρία με την κυκλοφορία του ’’Αμανίτα Μουσκάρια’’ να πω ότι αν ορισμένοι θεωρήσουν υπερβολικά ενθουσιώδη τα όσα γράφω (χωρίς να έχω διαβάσει πρώτα) ας ψάξουν το πρώτο βιβλίο του Μεθενίτη, ας το διαβάσουν και μετά αποφασίζουν αν αξίζει τον κόπο να τον ακολουθήσουν και στη δεύτερη δουλειά του.
Με επιρροές από τους κλασικούς μπίτνικ συγγραφείς ’’Ο Άλλος’’ είναι από τα κορυφαία βιβλία με θέμα το δρόμο, τη ’’δραπέτευση’’ και τη φυγή της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Προσωπικά, θεωρώ καλύτερο του (πάνω σ’ αυτή τη θεματολογία) μόνο τον ’’Υπόγειο ουρανό’’ της Σώτης Τριανταφύλλου. Σεναριακά ο Μεθενίτης κινείται κάπου μεταξύ Καρνέζη και Σταμάτη, αλλά σε ύφος γραφής είναι απλά ο…Μεθενίτης. Ευθεία, σκεπτόμενη λογοτεχνία χωρίς αχρείαστους διανοουμενισμούς. Με άλλα λόγια… Ότι αναζητούμε στη μοντέρνα λογοτεχνία. Ευτυχώς που όπως υπογραμμίζει σκωπτικά στο βιογραφικό του ο συγγραφέας κάποια στιγμή ’’θυμήθηκε ότι έγραφε καλές εκθέσεις στο Δημοτικό’’!
- Μερικές ακόμη κυκλοφορίες των ημερών ή των προσεχών εβδομάδων. Ο Καστανιώτης με την ευκαιρία της βράβευσης του Αντώνη Σουρούνη από το Να ένα μήλο αλλά και τη γενικότερη επιτυχία του Μονοπατιού στη θάλασσα ρίχνει στην αγορά την επανέκδοση του ’’Πάσχα στο χωριό’’. Πρόκειται για παλαιότερη δουλειά του Σουρούνη αλλά και μια από εκείνες του συγγραφέα που έτυχαν της μικρότερης εμπορικής αναγνώρισης. Εξαιρετικά δραστήριος εμφανίζεται τους τελευταίους μήνες και ο εκδοτικός οίκος ’’Πανεπιστημιακό-Λογοσοφία’’. Πρόσφατη κυκλοφορία του η συλλογή δεκαοκτώ διηγημάτων του Γιάννη Βασιλακου ’’Στης Χλόης τα απόκρυφα και άλλα σημεία και τέρατα’’ με ιστορίες ξεριζωμού και νόστου.
Η έκπληξη, όμως που επιφυλάσσει ο εκδοτικός οίκος είναι η κυκλοφορία του νέου βιβλίου του Κώστα Καρακάση, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τον ’’Ψυχογιό’’ στα πρώτα του βιβλία. Ένας από τους πλέον ευπώλητους συγγραφείς (και από τους πλέον αγνοημένους από την κριτικογραφία που δεν τον έχει ’’ανακαλύψει’’ σε αντίθεση με το βιβλιοφιλικό κοινό) παρουσιάζει το καινούργιο του μυθιστόρημα ’’Ένας Ίκαρος ήταν αρκετός’’ και νομίζω ότι θα προσφέρει στον εκδοτικό οίκο την πρώτη του μεγάλη εμπορική επιτυχία. Το ενδιαφέρον του βιβλίου είναι στο θέμα του αφού ο βετεράνος συγγραφέας δείχνει μυημένος στα μυστικά του δικτύου και γράφει για ένα διαδικτυακό έρωτα ενός πιλότου και μιας αρχαιολόγου. Ο (και μπλόγκερ) Χρήστος Φασούλας κυκλοφορεί τρία παιδιά βιβλία με αθλητικό θέμα, ενώ είναι έτοιμο και το δεύτερο μυθιστόρημα του με τίτλο ’’Με λένε Μοίρα’’. Πληροφορίες στο μπλογκ του αφού καλύτερα να τα διαβάσουμε από τον ίδιο μια και όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.- Στα περίπτερα και το τεύχος νούμερο 473 του περιοδικού Διαβάζω. Ο συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου βάζει την υπογραφή του στην επιμέλεια ενός εντελώς διαφορετικού αφιερώματος με θέμα τον Ελληνικό κινηματογράφο. Από τα πληρέστερα, νομίζω, αφιερώματα του περιοδικού στη δεύτερη περίοδο ζωής του, δεν βρήκα ούτε ένα ’’ψεγάδι’’. Εκτενές ρεπορτάζ για τα βραβεία του περιοδικού με το ήδη γνωστό, συζητημένο, σκεπτικό της επιτροπής για το μυθιστόρημα περί ’’έλλειψης πνοής’’ και ’’αδυναμίας σύνθεσης ενός κόσμου πειστικού και πρωτότυπου’’! Προφανώς, τα μέλη της επιτροπής δεν έσκαψαν βαθιά σε όλο το εύρος της ελληνικής βιβλιοπαραγωγής, κάτι απόλυτα λογικό αφού πέρυσι εκδόθηκαν +300 μυθιστορήματα, πλην όμως θεωρώ απολύτως άστοχη τη γενίκευση. Στο θέμα της λίστας δεν τοποθετούμαι αφού θεωρώ εντελώς υποκειμενικό και στείρα κριτική κάθε τι που βασίζεται στο ’’μου αρέσει, δεν μου αρέσει’’. Αντίθετα, στους πρωτοεμφανιζόμενους είναι φανερό παρά μερικές κτυπητές ελλείψεις στη λίστα ότι η επιτροπή είναι πιο ’’ψαγμένη’’, ενώ στα διηγήματα παρότι πάλι γίνεται μια παρεμφερής απαξιωτική γενίκευση για το σύνολο της παραγωγής νομίζω ότι και τα έξι υποψήφια είναι καλές επιλογές. Ειδικά, για τη διηγηματογραφία νομίζω ότι η γενίκευση περί μετριότητας είναι ακόμη πιο άστοχη από ότι στα μυθιστορήματα αφού υπήρχαν τουλάχιστον άλλα τόσα ισάξια βιβλία με τα προτεινόμενα και γενικά το 2006 ήταν εξαιρετική χρονιά για όσους δοκιμάστηκαν στη σύντομη γραφή.
- Από τα σχόλια του τεύχους του Διαβάζω ξεχώρισα εκείνα που αφορούν τα βραβεία. Όχι μόνο του περιοδικού αλλά και των υπολοίπων εντύπων η φορέων αφού τα όσα γράφει ο Μ. (Μπασκόζος φαντάζομαι) δείχνουν ότι στον κόσμο του βιβλίου υπάρχει η διάθεση να πρυτανεύσει πνεύμα συνεργασίας και καλής διάθεσης. Ο Μ. κάνει και χιούμορ με τα…παθήματα μου αφού στο σχόλιο με τίτλο ’’Και οι bloggers επιλέγουν’’ γράφει: ’’Ο readers diggest κάνει όλο το χρόνο το δικό του γκάλοπ δημοφιλίας για τα βιβλία. Ξαφνικά τα αποτελέσματα ανετράπησαν τους τελευταίους μήνες. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, στις λίστες του παρεισέφρησαν βιβλία που ο ίδιος ποτέ δεν είχε αναφερθεί σε αυτά. Ο ίδιος είπε: ’’Δεν σχολιάζω περισσότερο τα αποτελέσματα ’’ροζ΄΄ χρώματος, επειδή σέβομαι και τους επισκέπτες του μπλογκ και όσους ψήφισαν’’. Μπέρδεμα, ε! Αλλά αυτό είναι το δίκτυο, ανοικτό σε όλους και στους παρεμβαίνοντες. Για την ιστορία, πρώτο βιβλίο ανακηρύχτηκε αυτό του Αλέξη Σταμάτη (Αμερικάνικη φούγκα) Εννοείται, για άλλο βιβλίο ήταν το καρφί του diggest. Τελικά όσο βαθιά και να σκάβεις, πάντα η επιφάνεια σε κρίνει’’.
- Χαμογελώντας από το σχόλιο του συμπαθέστατου Μ. ξαναπαίρνω τη σκυτάλη και συνεχίζω με θέματα ψηφοφοριών. Η πρώτη ψηφοφορία που αφορούσε τον Ιανουάριο του 2007 έληξε με την Ιερή παγίδα της Λείας Βιτάλη να παίρνει την πρώτη θέση και με διαφορά. Το βιβλίο που ήδη έχει συγκεντρώσει εξαιρετικών κριτικών αλλά διαγράφει και μια καλή εμπορική πορεία συγκέντρωσε την εκτίμηση 76 ψηφοφόρων δείχνοντας ότι μια αξιόλογη δουλειά μπορεί να τύχει και πολυεπίπεδης αποδοχής. Έκπληξη το δεύτερο βιβλίο στην ψηφοφορία. ’’Δυτικά του Νείλου’’ η νέα δουλειά της Πέρσας Κουμούτση με 56 ψήφους, βιβλίο στο οποίο ουδέποτε έχει αναφερθεί το μπλογκ και αυτό δείχνει ότι οι επισκέπτες του χώρου ’’ψάχνουν’’ αρκετά καλά την αγορά. Στην ίδια ακριβώς λογική, τρίτο με 38 ψήφους το βιβλίο ’’Το βραχιόλι της φωτιάς’’ με την υπογραφή της Βεατρίκης Σαϊας-Μαγρίζου για το οποίο δεν ντρέπομαι να γράψω ότι έχω όσον αφορά το θέμα του άγρια μεσάνυκτα! Με 33 ψήφους συμπλήρωσαν την πρώτη πεντάδα το Μανιφέστο του Γιώργου Σκούρτη (απόδειξη ότι τον παλιό καλό Σκούρτη που είναι άδικα παραγκωνισμένος τα τελευταία χρόνια δεν τον ξεχνάμε εύκολα) και το βραβευμένο (πλέον) Μονοπάτι στη θάλασσα του Αντώνη Σουρούνη. Αξιοσημείωτα στην ψηφοφορία ο αριθμός των 498 ψήφων που μοιράστηκαν στα 29 προς ψήφιση βιβλία. Αριθμός ρεκόρ για τα δεδομένα των ψηφοφοριών του μπλογκ για διάστημα ενός μηνός. Μέσα στις επόμενες μέρες θα αναρτηθεί η λίστα με τα υποψήφια βιβλία του μήνα Φεβρουαρίου βασισμένο όπως πάντοτε στο δελτίο κριτικογραφίας του περιοδικού Διαβάζω. Υπενθυμίζω ότι το άθροισμα των ψήφων όλων των μηνών θα μας δώσει στο τέλος της χρονιάς το καλύτερο βιβλίο του 2007 με βάση τις αναγνωστικές προτιμήσεις, τις οποίες θεωρώ πολύ πιο σημαντικές, ενδεικτικές και αντιπροσωπευτικές απ΄ αυτές των ’’ειδικών’’ στις διάφορες επιτροπές.
Thursday, April 12, 2007
''Λευκή’’ απεργία-διαμαρτυρία κατά της χυδαιότητας
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα ειλικρινά ντρέπομαι…Ντρέπομαι για το πόσο χαμηλά μπορεί να οδηγήσει η απόλυτη ελευθερία του λόγου, της οποίας, παναθεμά με, είμαι και υπέρμαχος. Έχω γραφτεί μέλος και στο free speech on line και έχω βάλει και το σχετικό μπανεράκι στη σελίδα. Ντρέπομαι ειλικρινά όταν παίρνω μέιλ από ανθρώπους που εκτιμάω και για το πνεύμα τους και για το χαρακτήρα τους, για τις λογοτεχνικές δημιουργίες τους και με παραπέμπουν σε κατάπτυστα κείμενα.
Ξεκαθαρίζω ότι τίποτε και κανένα απ΄αυτά δεν με αφορά. Δεν αφορά καν το συγκεκριμένο μπλογκ και δεν έχω (ειδικά από το Σεπτέμβριο και μετά) κανένα παράπονο από τους επισκέπτες του χώρου ή από τα σχόλια που φιλοξενούνται εδώ και είναι στην πλειοψηφία τους εξαιρετικού επιπέδου. Διαβάζοντας όμως ένα κατάπτυστο εμμετικό κείμενο-βοθρόλυμα σε άλλο blog που αφορά την κυρία Αμάντα Μιχαλοπούλου και την προσωπική-οικογενειακή της ζωή, αισθάνομαι συνένοχος γιατί τόλμησα να ανεβάσω πρώτος το περιβόητο σχόλιο της για τους bloggers. Και νοιώθω σαν να τη μετέτρεψα σε βορά για τα θηρία της μπλογκόσφαιρας, αν και δεν ήταν αυτός, φυσικά, ο σκοπός μου.
Δεν νομίζω ότι αυτού του είδους την ελευθερία λόγου αναζητάμε μέσα από τα blog. Καί σίγουρα οι μπλόγκερ που ξέρω και αλληλογραφώ μαζί τους ή επισκεπτόμαστε ο ένας τον χώρο του άλλου δεν ψάχνουν τέτοια ’’ελευθερία λόγου’’. Αν ο αντίλογος στην κ.Μιχαλοπούλου είναι ένας οχετός σε βάρος της ίδιας και των παιδιών της ευχαριστώ αλλά δεν θα...πάρω!
Πριν από λίγο σ’ ένα καλό φίλο (εξ’ αποστάσεως, τον γνώρισα μέσα εδώ) και συγγραφέα έγραφα ότι έχω κάνει παλαιότερα τα λάθη μου, έθιξα απ΄ αυτό το χώρο ανθρώπους, τους πόνεσα αλλά τουλάχιστον όταν καταλάβαινα ότι έχω άδικο, είχα το θάρρος να ζητήσω συγνώμη, είτε δημόσια, είτε προσωπικά. Ίσως είμαι αφελής γιατί πίστεψα ότι το ζητούμενο ήταν τα βιβλία και το περιεχόμενο τους. Αυτό, δηλαδή, που με απασχολεί και με απασχολούσε πάντοτε. Γράφω τις απόψεις μου, μερικές είναι σκληρές για βιβλία που δεν μου άρεσαν και θα συνεχίσω να κάνω το ίδιο. Αλλά τελικά για πολλούς άλλους το ζητούμενο είναι οι άνθρωποι που γράφουν τα βιβλία. Γι’ αυτό και τελικά όλοι ξέρουν τους ανθρώπους-συγγραφείς αλλά όχι το έργο τους. Ο Νίκος Δήμου έκλεισε το μπλογκ του καταγγέλλοντας ουσιαστικά ότι δεν άντεχε άλλο το σκουπιδαριό που τον περιέβαλλε και ότι είχε χάσει πια τον έλεγχο του χώρου του. Πολλοί άλλοι από τους παραδοσιακούς blogger μαθαίνω ότι είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, τουλάχιστον αυτό μου γράφουν.
Το ξαναγράφω: Αισθάνομαι ευτυχής γιατί αυτός ο χώρος διαφυλάχθηκε με νύχια και με δόντια, ειδικά το τελευταίο εξάμηνο δεν έχω το παραμικρό παράπονο από την ποιότητα των σχολίων και το υψηλό επίπεδο των επισκεπτών.
Νοιώθω , όμως, ότι κάτι πρέπει να κάνω. Κάνω την αρχή λοιπόν. Το blog σε ένδειξη διαμαρτυρίας και κόντρα σε κάθε χυδαιότητα απ΄ όπου και αν προέρχεται θα μείνει ανενεργό για 24 ώρες. Κάνω ’’λευκή απεργία’’ και για το διάστημα αυτό θα μείνουν (για πρώτη και τελευταία φορά στους 15 μήνες λειτουργίας του blog) κλειστά και τα σχόλια. Θα υπάρχει μόνο αυτό το κείμενο στην πρώτη σελίδα (αύριο θα επιστρέψουν και όλα τα υπόλοιπα κανονικά) σαν ένδειξη συμπαράστασης στο Νίκο Δήμου, στην Αμάντα (σαφώς και δεν συμφωνώ με τα όσα έγραψε για τους bloggers αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την χυδαία επίθεση σε βάρος της και μάλιστα από άνθρωπο που υποτίθεται ότι διακονεί τα γράμματα και τις τέχνες) και σε όσους άλλους βάλλονται με κτυπήματα κάτω από τη μέση. Το έζησα πριν από μερικούς μήνες και ξέρω πόσο πονάει.
Ξεκαθαρίζω ότι τίποτε και κανένα απ΄αυτά δεν με αφορά. Δεν αφορά καν το συγκεκριμένο μπλογκ και δεν έχω (ειδικά από το Σεπτέμβριο και μετά) κανένα παράπονο από τους επισκέπτες του χώρου ή από τα σχόλια που φιλοξενούνται εδώ και είναι στην πλειοψηφία τους εξαιρετικού επιπέδου. Διαβάζοντας όμως ένα κατάπτυστο εμμετικό κείμενο-βοθρόλυμα σε άλλο blog που αφορά την κυρία Αμάντα Μιχαλοπούλου και την προσωπική-οικογενειακή της ζωή, αισθάνομαι συνένοχος γιατί τόλμησα να ανεβάσω πρώτος το περιβόητο σχόλιο της για τους bloggers. Και νοιώθω σαν να τη μετέτρεψα σε βορά για τα θηρία της μπλογκόσφαιρας, αν και δεν ήταν αυτός, φυσικά, ο σκοπός μου.
Δεν νομίζω ότι αυτού του είδους την ελευθερία λόγου αναζητάμε μέσα από τα blog. Καί σίγουρα οι μπλόγκερ που ξέρω και αλληλογραφώ μαζί τους ή επισκεπτόμαστε ο ένας τον χώρο του άλλου δεν ψάχνουν τέτοια ’’ελευθερία λόγου’’. Αν ο αντίλογος στην κ.Μιχαλοπούλου είναι ένας οχετός σε βάρος της ίδιας και των παιδιών της ευχαριστώ αλλά δεν θα...πάρω!
Πριν από λίγο σ’ ένα καλό φίλο (εξ’ αποστάσεως, τον γνώρισα μέσα εδώ) και συγγραφέα έγραφα ότι έχω κάνει παλαιότερα τα λάθη μου, έθιξα απ΄ αυτό το χώρο ανθρώπους, τους πόνεσα αλλά τουλάχιστον όταν καταλάβαινα ότι έχω άδικο, είχα το θάρρος να ζητήσω συγνώμη, είτε δημόσια, είτε προσωπικά. Ίσως είμαι αφελής γιατί πίστεψα ότι το ζητούμενο ήταν τα βιβλία και το περιεχόμενο τους. Αυτό, δηλαδή, που με απασχολεί και με απασχολούσε πάντοτε. Γράφω τις απόψεις μου, μερικές είναι σκληρές για βιβλία που δεν μου άρεσαν και θα συνεχίσω να κάνω το ίδιο. Αλλά τελικά για πολλούς άλλους το ζητούμενο είναι οι άνθρωποι που γράφουν τα βιβλία. Γι’ αυτό και τελικά όλοι ξέρουν τους ανθρώπους-συγγραφείς αλλά όχι το έργο τους. Ο Νίκος Δήμου έκλεισε το μπλογκ του καταγγέλλοντας ουσιαστικά ότι δεν άντεχε άλλο το σκουπιδαριό που τον περιέβαλλε και ότι είχε χάσει πια τον έλεγχο του χώρου του. Πολλοί άλλοι από τους παραδοσιακούς blogger μαθαίνω ότι είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, τουλάχιστον αυτό μου γράφουν.
Το ξαναγράφω: Αισθάνομαι ευτυχής γιατί αυτός ο χώρος διαφυλάχθηκε με νύχια και με δόντια, ειδικά το τελευταίο εξάμηνο δεν έχω το παραμικρό παράπονο από την ποιότητα των σχολίων και το υψηλό επίπεδο των επισκεπτών.
Νοιώθω , όμως, ότι κάτι πρέπει να κάνω. Κάνω την αρχή λοιπόν. Το blog σε ένδειξη διαμαρτυρίας και κόντρα σε κάθε χυδαιότητα απ΄ όπου και αν προέρχεται θα μείνει ανενεργό για 24 ώρες. Κάνω ’’λευκή απεργία’’ και για το διάστημα αυτό θα μείνουν (για πρώτη και τελευταία φορά στους 15 μήνες λειτουργίας του blog) κλειστά και τα σχόλια. Θα υπάρχει μόνο αυτό το κείμενο στην πρώτη σελίδα (αύριο θα επιστρέψουν και όλα τα υπόλοιπα κανονικά) σαν ένδειξη συμπαράστασης στο Νίκο Δήμου, στην Αμάντα (σαφώς και δεν συμφωνώ με τα όσα έγραψε για τους bloggers αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την χυδαία επίθεση σε βάρος της και μάλιστα από άνθρωπο που υποτίθεται ότι διακονεί τα γράμματα και τις τέχνες) και σε όσους άλλους βάλλονται με κτυπήματα κάτω από τη μέση. Το έζησα πριν από μερικούς μήνες και ξέρω πόσο πονάει.
Tuesday, April 10, 2007
Ξεφ(τ)υλλίζοντας...part 86 (Προσοχή πέφτει...χαλάζι!)
Τη συγκεκριμένη εφημερίδα δεν τη διαβάζω αλλά έπεσε στα χέρια μου την Κυριακή του Πάσχα. Τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο δεν τον γνωρίζω (Χρήστος Χαλαζίας ή Χαλαζιάς) αλλά μια φίλη που κρυφοκοίταζε μου είπε ότι είναι persona των τηλεοπτικών….αποκαλυπτικών παραθύρων! Το μάτι μου έπεσε στο κείμενο του επειδή υπήρχε η φωτογραφία του βιβλίου νεοελληνικής λογοτεχνίας Β’ Γυμνασίου και ο πομπώδης τίτλος ’’Η διαφθορά διδάσκεται μέσα από τα σχολικά βιβλία’’ (εφημερίδα Άρθρο). Τι προσπαθεί να αποδείξει ο πεφωτισμένος δημοσιογράφος στο άρθρο του; Ότι τα βιβλία λογοτεχνίας διδάσκουν τη…διαφθορά! Πως το αποδεικνύει; Καταχωρεί ένα κείμενο 4-5 αράδων που κάνει αναφορά στους…μαυραγορίτες! Αντιγράφω την….επίμαχη φράση: ’’Είναι συνηθισμένοι να βλέπουν ξένους στο χωριό τους. Δεν μοιάζουμε όμως με μαυραγορίτες. Δεν έχουμε πραμάτεια να ανταλλάξουμε με το καλαμπόκι, το υποψιάζονται πως κάποια σχέση έχουμε με το αντάρτικο και μας δίνουν πρόθυμα όποια πληροφορία ζητάμε’’! Τι ενόχλησε τον εύθικτο δημοσιογράφο; Μας το εξηγεί αμέσως μετά…Ο αστερίσκος που παραπέμπει στην επεξήγηση της λέξης μαυραγορίτης!!! Και καταλήγει με περισπούδαστο ύφος… ’’Είναι ένα πρώτο στοιχείο διαφθοράς που θίγεται στο βιβλίο και αφήνει τον μαθητή να καταλάβει ότι μπορείς να πλουτίσεις και με αυτό τον τρόπο’’. Κατά τον δημοσιογράφο η επεξήγηση της λέξης μαυραγορίτης ωθεί σε….διαφθορά και η γνώση της οδηγεί σε κατοχή άνομων τρόπων και μεθόδων πλουτισμού!!! Προφανώς, ο κυρ-Χαλάζιας έχει να διαβάσει λογοτεχνία από τα εφηβικά του χρόνια, αν έχει δηλαδή διαβάσει ποτέ. Γιατί με τη λογική του αν κάποιος σε ένα βιβλίο γράψει για…πορνεία ωθεί τα κοριτσάκια να κάνουν πεζοδρόμιο, ο Μπάροουζ στο Junkie προφανώς μας έκανε όλους…πρεζάκια και δεν το ξέρουμε, ο Ταχτσής μας μετέτρεψε σε…παρενδυτικούς, ο Εμπειρίκος στο Μεγάλο Ανατολικό είναι πορνογράφος, το δε τελευταίο βιβλίο του Κορτώ για τις πιάτσες και τα στέκια των ομοφυλόφιλων στην Αθήνα πρέπει να το κάψουμε επιδεικτικά στην πλατεία Συντάγματος. Για την Ιερή παγίδα της Λείας να μην το συζητάμε καλύτερα. Είναι ξεκάθαρη...τουρκική προπαγάνδα!!!
Το… χαλάζι όμως συνεχιζόταν πιο κάτω. Σε ένα βιβλίο ιστορίας λέει αναφέρεται η λέξη…διαφθορά, ότι υπήρχε λέει το βιβλίο διαφθορά στην Ελλάδα την εποχή της Ρωμαιοκρατίας! ’’Ο μαθητής’’, μας ενημερώνει ο δημοσιογράφος, ’’πληροφορείται τη λέξη διαφθορά’’!!! Έγκλημα καθοσίωσης να προσθέσω εγώ ότι ένα 14χρονο διαβάζει τη λέξη διαφθορά σ΄ένα σχολικό βιβλίο! Την οποία προφανώς ο τιμητής των πάντων δημοσιογράφος δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ στον τηλεοπτικό του διάλογο ή μονόλογο ή όπου εμφανίζεται τέλος πάντων!!! Να τον πληροφορήσω ότι πριν από μερικές μέρες ο εννιάχρονος ανιψιός μου με ρώτησε τι σημαίνει ’’μαλάκας’’ επειδή το άκουσε στην τηλεόραση και ότι τα σημερινά παιδιά έχουν πολύ πιο γρήγορα ρεφλέξ και δυνατότητες μάθησης από τις δικές μας γενιές. Από εκεί και πέρα το κείμενο πήρε μια…παραληρηματική μορφή που αδυνατούσα να παρακολουθήσω. Kάποια στιγμή ο δημοσιογράφος κριτίκαρε και το γεγονός ότι συμπεριλήφθηκε και κομμάτι από την…Διακήρυξη των δικαιωμάτων του πολίτη και του ανθρώπου στα σχολικά βιβλία, οπότε έκλεισα την εφημερίδα και την έστειλα εκεί ακριβώς που ανήκει. Στη λήθη του πιο κοντινού σκουπιδοτενεκέ! Δεν ξέρω ειλικρινά αν μπορεί κάποιος που αρθρώνει δημόσιο λόγο και εκφέρει άποψη να είναι σε τέτοιο βαθμό συντηρητικός ή πολύ απλά έπρεπε να γεμίσει μια σελίδα με το συγκεκριμένο θέμα και δεν βρήκε κάτι καλύτερο να γράψει...
- Για το βιβλίο της κριτικού λογοτεχνίας του Βήματος Μαρίας Παπαγιαννίδου ’’Πως νίκησα το AIDS’’ έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά. Και σε αυτό το μπλογκ αλλά και σε άλλα. Η επιστημονική κοινότητα έχει ξεσηκωθεί θεωρώντας άκρως επικίνδυνους τους ισχυρισμούς της συγγραφέως αλλά από ότι φαίνεται στο χορό των αντιδράσεων μπήκε πλέον και η ομοφυλοφιλική κοινότητα. Καλός φίλος του blog και μάλιστα διακεκριμένος επιστήμονας με παρέπεμψε σε ένα άρθρο του Γρηγόρη Βαλλιανάτου στο τελευταίο φύλλο της Athens Voicce αναφορικά με το βιβλίο και τις απόψεις της κ.Παπαγιαννίδου. Για όποιον ενδιαφέρεται να ενημερωθεί για τη συνέχεια του όλου θέματος παραθέτω το σχετικό link για το άρθρο του κ.Βαλλιανάτου http://www.athensvoice.gr/159/10714/7/7/7/showdoc.html
Το… χαλάζι όμως συνεχιζόταν πιο κάτω. Σε ένα βιβλίο ιστορίας λέει αναφέρεται η λέξη…διαφθορά, ότι υπήρχε λέει το βιβλίο διαφθορά στην Ελλάδα την εποχή της Ρωμαιοκρατίας! ’’Ο μαθητής’’, μας ενημερώνει ο δημοσιογράφος, ’’πληροφορείται τη λέξη διαφθορά’’!!! Έγκλημα καθοσίωσης να προσθέσω εγώ ότι ένα 14χρονο διαβάζει τη λέξη διαφθορά σ΄ένα σχολικό βιβλίο! Την οποία προφανώς ο τιμητής των πάντων δημοσιογράφος δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ στον τηλεοπτικό του διάλογο ή μονόλογο ή όπου εμφανίζεται τέλος πάντων!!! Να τον πληροφορήσω ότι πριν από μερικές μέρες ο εννιάχρονος ανιψιός μου με ρώτησε τι σημαίνει ’’μαλάκας’’ επειδή το άκουσε στην τηλεόραση και ότι τα σημερινά παιδιά έχουν πολύ πιο γρήγορα ρεφλέξ και δυνατότητες μάθησης από τις δικές μας γενιές. Από εκεί και πέρα το κείμενο πήρε μια…παραληρηματική μορφή που αδυνατούσα να παρακολουθήσω. Kάποια στιγμή ο δημοσιογράφος κριτίκαρε και το γεγονός ότι συμπεριλήφθηκε και κομμάτι από την…Διακήρυξη των δικαιωμάτων του πολίτη και του ανθρώπου στα σχολικά βιβλία, οπότε έκλεισα την εφημερίδα και την έστειλα εκεί ακριβώς που ανήκει. Στη λήθη του πιο κοντινού σκουπιδοτενεκέ! Δεν ξέρω ειλικρινά αν μπορεί κάποιος που αρθρώνει δημόσιο λόγο και εκφέρει άποψη να είναι σε τέτοιο βαθμό συντηρητικός ή πολύ απλά έπρεπε να γεμίσει μια σελίδα με το συγκεκριμένο θέμα και δεν βρήκε κάτι καλύτερο να γράψει...
- Για το βιβλίο της κριτικού λογοτεχνίας του Βήματος Μαρίας Παπαγιαννίδου ’’Πως νίκησα το AIDS’’ έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά. Και σε αυτό το μπλογκ αλλά και σε άλλα. Η επιστημονική κοινότητα έχει ξεσηκωθεί θεωρώντας άκρως επικίνδυνους τους ισχυρισμούς της συγγραφέως αλλά από ότι φαίνεται στο χορό των αντιδράσεων μπήκε πλέον και η ομοφυλοφιλική κοινότητα. Καλός φίλος του blog και μάλιστα διακεκριμένος επιστήμονας με παρέπεμψε σε ένα άρθρο του Γρηγόρη Βαλλιανάτου στο τελευταίο φύλλο της Athens Voicce αναφορικά με το βιβλίο και τις απόψεις της κ.Παπαγιαννίδου. Για όποιον ενδιαφέρεται να ενημερωθεί για τη συνέχεια του όλου θέματος παραθέτω το σχετικό link για το άρθρο του κ.Βαλλιανάτου http://www.athensvoice.gr/159/10714/7/7/7/showdoc.html
Monday, April 09, 2007
Ερημιά και σιωπή (Το μαυσωλείο)
Η επιστημονική φαντασία είναι είδος και παραμελημένο και παρεξηγημένο στη χώρα μας. Συνήθως, συνδυάζεται με την…παραλογοτεχνία, όπως για καιρό συνέβαινε με τα pulp fiction αμερικάνικα βιβλία τσέπης. Διεθνώς, αντίθετα, αποτελεί μια τεράστια σχολή με βραβεία, εκδηλώσεις, συγγραφείς-προφήτες σύγχρονους Βερν όπως για παράδειγμα ο αγαπημένος μου Νόρμαν Σπίνραντ που καταπιάστηκε με θέματα όπως το AIDS ή την τηλεοπτική κυριαρχία των media ή τα παιχνίδια reality πολύ πριν αυτά μπουν ακόμη και στην αμερικάνικη πραγματικότητα! Στην Ελλάδα αν εξαιρέσουμε διάφορους ’’ερευνητές’’ κυρίως μεταφυσικών φαινομένων η σχετική βιβλιογραφία σε λογοτεχνικό επίπεδο είναι φτωχή.
Συνεπώς, ένα βιβλίο όπως το Μαυσωλείο του Μάκη Πανώριου (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ) αποτελεί από μόνο του έκπληξη. Λογοτέχνης αλλά και άνθρωπος του θεάτρου ο βετεράνος συγγραφέας, ασχολείται με το συγκεκριμένο είδος γραφής εδώ και μια εικοσαετία περίπου χωρίς να γίνει (ατυχώς) ευρύτερα γνωστός έξω από ένα μικρό κύκλο αναγνωστών Ε.Φ.Δεινός αφηγητής ο Πανώριος στο Μαυσωλείο περιγράφει τις ’’περιπέτειες’’ του Αλέξανδρου (εκπαιδευμένος από μικρή ηλικία στο ρόλο του Συνοδού που έχει την ευθύνη να καθοδηγήσει τους Λειτουργούς) που μετέχει στην ανά επταετία σύναξη με την ονομασία Μεγάλο Συνέδριο του Μέλλοντος που μελετά την υπαρξιακή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Ολοκληρώνοντας αυτό το σκέλος της αποστολής του θα χαθεί στη ’’φρίκη’’ του Μαυσωλείου και στους δαιδαλώδεις δρόμους της οικουμενικής πόλης που φιλοξενεί το συνέδριο. Ο Πανώριος δημιουργεί παρότι η γραφή του δεν είναι δημιουργική, ξεχωριστή, διαφορετική ή διανθισμένη με λογοτεχνικά ευρήματα μια εξαιρετική ατμόσφαιρα. Και τελικά κατορθώνει να παρουσιάσει μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά (ως σύνολο αλλά και τελικό αποτέλεσμα) που σε ορισμένες περιπτώσεις απέχει πολύ από το…φανταστικό αλλά οδηγεί άνετα σε άλλους συνειρμούς τον αναγνώστη. Κυρίως, γιατί όπως εξελίσσεται η υπόθεση ο Συνοδός Αλέξανδρος ναι μεν ξέρει άριστα να καθοδηγεί άλλους αλλά όχι και τον εαυτό του σε ένα ταξίδι όχι φανταστικό αλλά απολύτως εσωτερικό. Συμβολικά στο ταξίδι ρόλο παίζουν μια διαδήλωση, η αστυνομία της πόλης, η πυραμίδα μαυσωλείο, ένα βουβό δικαστήριο και ένα έρημο τοπίο. Διαβάζοντας και μια από τις προηγούμενες δουλειές του, το ’’Καράβι στο βουνό’’ (νομίζω ότι ήταν η αμέσως προηγούμενη) ήταν ξεκάθαρες πλέον οι επιρροές του Εντγκαρ Αλαν Πόε στη δουλειά του Πανώριου. Δεν ξέρω αν θα αγγίξει αναγνώστες που δεν έχουν μεγάλη τριβή με το είδος αλλά σε όσους αρέσει η εναλλακτική Ε.Φ. το βιβλίο είναι εξαιρετική περίπτωση έστω και αν δεν διεκδικεί και δεν θα διεκδικήσει ποτέ δάφνες λογοτεχνικού αριστουργήματος.
Βαθμολογία: 6,8
Friday, April 06, 2007
Ευχές σε όλους...
Sunday, April 01, 2007
Ξεφ(τ)υλλίζοντας...part 85 (Μιχαλοπούλου εναντίον blogger)
Την κ.Αμάντα Μιχαλοπούλου ως συγγραφέα δεν την έχω σε τεράστια εκτίμηση. Αντίθετα, από τα βιβλία της με τα οποία δεν είμαι και ιδιαίτερα εξοικειωμένος δεν χάνω ποτέ κάθε Κυριακή τη στήλη της ’’Αντηχήσεις’’ η οποία είναι πολύ εύστοχη. Στη σημερινή έκδοση της Καθημερινής υπό τον τίτλο ’’Ημερολόγια νευρώσεων’’ ασχολείται με τα blog και μάλιστα με ελάχιστα κολακευτικά σχόλια για το φαινόμενο. Δεν σκοπεύω βέβαια να σχολιάσω τις απόψεις της ένα κομμάτι των οποίων με βρίσκει απόλυτα σύμφωνα αν και νομίζω ότι προσεγγίζει την όλη υπόθεση μάλλον απλοϊκά και φοβικά! Εκεί, πάντως που θα συμφωνήσω μαζί της είναι τα μπλογκ ούτε μπορούν, ούτε ποτέ θα υποκαταστήσουν τη λογοτεχνία. Απλά, το διαδίκτυο σπάει τα διάφορα εκδοτικά εμπάργκο και δίνει την ευκαιρία σε αρκετό κόσμο να δημοσιοποιεί τη δουλειά του. Συμφωνώ εν μέρει και με την τοποθέτησή της ότι τα ιστολόγια δεν θα υποκαταστήσουν ούτε τις εφημερίδες. Λογικά δεν θα συμβεί αλλά θα έπρεπε να την προβληματίσει (και αν όχι εκείνη τους επιτελείς των εφημερίδων που έχουν λόγο και αποφάσεις) η απαξίωση των ημερήσιων πολιτικών εφημερίδων, η κάθετη πτώση των πωλήσεων τους και η αδυναμία τους να προσεγγίσουν (σύμφωνα με τις έρευνες που διαβάζω) μικρές ηλικίες αναγνωστών. Το σίγουρο, πάντως είναι ότι τα μπλογκ προσφέρουν κάτι μοναδικό στην κ.Μιχαλοπούλου ως σχολιογράφο-αρθρογράφο…Τη δυνατότητα να μαθαίνει άμεσα τη διείσδυση των κειμένων της και τις αντιδράσεις των αναγνωστών της.
Το κείμενο της κ.Μιχαλοπούλου θα το βρείτε κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_01/04/2007_221363
Με τα μπλογκ και μάλιστα τα βιβλιοφιλικά ασχολήθηκε στην αντίστοιχη, δική του, στήλη ο Αλέξης Σταμάτης στο Έθνος που ως μπλόγκερ και ο ίδιος προσεγγίζει το θέμα από άλλη οπτική γωνία. Το κείμενο του μπορείτε να το βρείτε αναρτημένο στο μπλογκ του. Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν τον δημοφιλή προορισμό που εδρεύει το ηλεκτρονικό σπιτικό του Αλέξη Σταμάτη η διεύθυνση υπάρχει παραπλεύρως στα λινκ του μπλογκ.
- Λόγω εποχής και με εξαίρεση το προσεγμένο Βιβλιοδρόμιο των Νέων για το παιδικό βιβλίο (άρτια δουλειά, μακάρι να προσέγγιζαν με την ίδια αγάπη και την ελληνική λογοτεχνία) ο τύπος δεν είχε ενδιαφέρον το Σαββατοκύριακο. Ενδιαφέρον όμως είχε το πολυσέλιδο αφιέρωμα της τελευταίας Athens Voice για το βιβλίο αφού η free press έδωσε λόγο και φωνή σε πολλούς νέους δημιουργούς με ένα κοινό ερωτηματολόγιο. Καλές και οι προτάσεις για βιβλία αλλά νομίζω ότι αυτό που θα συζητηθεί περισσότερο απ’ όλα είναι η αναδημοσίευση μιας φωτογραφίας της Λένας Κιτσοπούλου από το όμορο περιοδικό Soul! Η νεαρή ηθοποιός και συγγραφέας ποζάρει σε μια εξαιρετικά αισθησιακή (και άνευ ένδυσης) φωτογράφηση. Κρατώντας την ιδιότητα της ως συγγραφέα να γράψω ότι μάλλον πρόκειται για μια πρωτιά της κ. Κιτσοπούλου αφού ουδέποτε έχω δει γυμνή φωτογράφηση συγγραφέως στην Ελλάδα! Αν πάλι κάνω λάθος διορθώστε με. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να βρω τη φωτογραφία σε ηλεκτρονική μορφή και να ομορφύνω (με λόγο και αφορμή αφού πρόκειται για συγγραφέα) το βαρετό template του blog μου.
- Μέσα σε όλα πληροφορήθηκε ότι η αξιότιμη κυρία Νάσιουτζικ ’’μεγάλωσε’’ όσον αφορά τον εκδοτικό οίκο και από τον Λιβάνη κυκλοφορεί το δεύτερο μυθιστόρημα της με τίτλο ’’Μύκονος blues'' αναλόγου ύφους και περιεχομένου με τις Μαμάδες. Αφού ευχηθώ καλή πορεία και στις πωλήσεις να γράψω ότι η πληροφορία που κυκλοφορεί στους λογοτεχνικούς χώρους ότι η επόμενη δουλειά της θα έχει τίτλο ’’Σκληρό ροκ στην Αράχωβα’’ ελέγχεται ως παντελώς ανακριβής.
- Η προ εβδομάδος πρόβλεψη μου για μπαράζ συνεντεύξεων από τον κ.Θέμελη με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του επιβεβαιώνεται. Φυσικά, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξυπνάδα για να αντιληφθεί κάποιος τις διαφαινόμενες προβλέψεις των απόλυτα προβλέψιμων δημιοσιογράφων που κινούνται στο χώρο του βιβλίου. Οταν καταλήξουμε στον τελικό (;) αριθμό συνεντεύξεων θα κάνω την καταγραφή. Σημείωση: Προφανώς, αυτό που κυκλοφορεί στα δημιογραφικά γραφεία ότι ο κ.Θέμελης είναι απρόσιτος και ’’αντι-δημοσιογραφικός’’ μάλλον πρόκειται για...αστικό μύθο. Αντιθέτως, όπωςε ξανάγραψα, έπαψε να με ενοχλεί η υπόθεση του Τατσόπουλου και τώρα που ενοχλεί όλους τους υπόλοιπους συνεχίζω να δίνω τα συγχαρητήρια μου στο πολύ δραστήριο γραφείο τύπου του Μεταίχμιου αλλά και στις αναμφισβήτητες επικοινωνιακές δυνατότητες του ίδιου του συγγραφέα.
Το κείμενο της κ.Μιχαλοπούλου θα το βρείτε κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_01/04/2007_221363
Με τα μπλογκ και μάλιστα τα βιβλιοφιλικά ασχολήθηκε στην αντίστοιχη, δική του, στήλη ο Αλέξης Σταμάτης στο Έθνος που ως μπλόγκερ και ο ίδιος προσεγγίζει το θέμα από άλλη οπτική γωνία. Το κείμενο του μπορείτε να το βρείτε αναρτημένο στο μπλογκ του. Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν τον δημοφιλή προορισμό που εδρεύει το ηλεκτρονικό σπιτικό του Αλέξη Σταμάτη η διεύθυνση υπάρχει παραπλεύρως στα λινκ του μπλογκ.
- Λόγω εποχής και με εξαίρεση το προσεγμένο Βιβλιοδρόμιο των Νέων για το παιδικό βιβλίο (άρτια δουλειά, μακάρι να προσέγγιζαν με την ίδια αγάπη και την ελληνική λογοτεχνία) ο τύπος δεν είχε ενδιαφέρον το Σαββατοκύριακο. Ενδιαφέρον όμως είχε το πολυσέλιδο αφιέρωμα της τελευταίας Athens Voice για το βιβλίο αφού η free press έδωσε λόγο και φωνή σε πολλούς νέους δημιουργούς με ένα κοινό ερωτηματολόγιο. Καλές και οι προτάσεις για βιβλία αλλά νομίζω ότι αυτό που θα συζητηθεί περισσότερο απ’ όλα είναι η αναδημοσίευση μιας φωτογραφίας της Λένας Κιτσοπούλου από το όμορο περιοδικό Soul! Η νεαρή ηθοποιός και συγγραφέας ποζάρει σε μια εξαιρετικά αισθησιακή (και άνευ ένδυσης) φωτογράφηση. Κρατώντας την ιδιότητα της ως συγγραφέα να γράψω ότι μάλλον πρόκειται για μια πρωτιά της κ. Κιτσοπούλου αφού ουδέποτε έχω δει γυμνή φωτογράφηση συγγραφέως στην Ελλάδα! Αν πάλι κάνω λάθος διορθώστε με. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να βρω τη φωτογραφία σε ηλεκτρονική μορφή και να ομορφύνω (με λόγο και αφορμή αφού πρόκειται για συγγραφέα) το βαρετό template του blog μου.
- Μέσα σε όλα πληροφορήθηκε ότι η αξιότιμη κυρία Νάσιουτζικ ’’μεγάλωσε’’ όσον αφορά τον εκδοτικό οίκο και από τον Λιβάνη κυκλοφορεί το δεύτερο μυθιστόρημα της με τίτλο ’’Μύκονος blues'' αναλόγου ύφους και περιεχομένου με τις Μαμάδες. Αφού ευχηθώ καλή πορεία και στις πωλήσεις να γράψω ότι η πληροφορία που κυκλοφορεί στους λογοτεχνικούς χώρους ότι η επόμενη δουλειά της θα έχει τίτλο ’’Σκληρό ροκ στην Αράχωβα’’ ελέγχεται ως παντελώς ανακριβής.
- Η προ εβδομάδος πρόβλεψη μου για μπαράζ συνεντεύξεων από τον κ.Θέμελη με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του επιβεβαιώνεται. Φυσικά, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξυπνάδα για να αντιληφθεί κάποιος τις διαφαινόμενες προβλέψεις των απόλυτα προβλέψιμων δημιοσιογράφων που κινούνται στο χώρο του βιβλίου. Οταν καταλήξουμε στον τελικό (;) αριθμό συνεντεύξεων θα κάνω την καταγραφή. Σημείωση: Προφανώς, αυτό που κυκλοφορεί στα δημιογραφικά γραφεία ότι ο κ.Θέμελης είναι απρόσιτος και ’’αντι-δημοσιογραφικός’’ μάλλον πρόκειται για...αστικό μύθο. Αντιθέτως, όπωςε ξανάγραψα, έπαψε να με ενοχλεί η υπόθεση του Τατσόπουλου και τώρα που ενοχλεί όλους τους υπόλοιπους συνεχίζω να δίνω τα συγχαρητήρια μου στο πολύ δραστήριο γραφείο τύπου του Μεταίχμιου αλλά και στις αναμφισβήτητες επικοινωνιακές δυνατότητες του ίδιου του συγγραφέα.
