Ελληνική λογοτεχνία

-Νο. 6, Νάντια, Λένα Διβάνη (εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ)



Με τη συγγραφική δουλειά της Λένας Διβάνη δεν είμαι εξοικειωμένος και το ξεκαθαρίζω εξ’ αρχής. Πριν από αρκετούς μήνες, μια καλή φίλη σχεδόν πιεστικά μου εγχείρισε ως δώρο το ’’Ψέματα είναι…’’ και μου ζήτησε να το διαβάσω. Βρήκα το συγκεκριμένο βιβλίο αρκετά καλό, ειδικά με το ελκυστικό εύρημα του ’’μπρος πίσω’’ και την επεξήγηση της έμπνευσης των ιστοριών. Πήγα λίγο πιο πίσω, διάβασα και τον ’’Ενικό αριθμό’’ και τον βρήκα εξίσου συμπαθητικό. Και ίσως γι΄ αυτό το λόγο αγόρασα την επόμενη δουλειά της Διβάνη με τίτλο ’’Νάντια’’ (εκδόσεις Μελάνι), ειδικά αφού διάβασα και τα άκρως επαινετικά κριτικά σχόλια για τη διακεκριμένη λογοτέχνη. Μου τυχαίνει συχνά να πεισθώ από τα γραπτά των κριτικών και δεν κρύβω αυτή μου την αδυναμία! Για να είμαι ακόμη πιο ειλικρινής με ιντρίγκαρε και λίγο το θέμα. Για τον τρόπο με τον οποίο εκφράζουν ή παρομοιάζουν τις αντρικές επαναστάσεις οι άντρες συγγραφείς έχω εμπεριστατωμένη αναγνωστική άποψη. Αναγνωστικά, μέχρι τώρα από τις ελληνίδες συγγραφείς έχω εισπράξει το κλασικό και χιλιοειπωμένο κλισέ της…δραπέτευσης με τον εραστή! Και βυθίστηκα στην ανάγνωση περιμένοντας να μάθω αυτό το κάτι διαφορετικό που υπέθετα ότι θα έβρισκα στις 184 σελίδες της Νάντιας. Η ομώνυμη ηρωϊδα ένα καθ’ όλα κανονικά κορίτσι, με μικροαστικές αναζητήσεις, υπάλληλος του Χόντου που πουλάει κρέμες, αρώματα και μάσκες ομορφιάς με νορμάλ οικογένεια και συμπαθητικό boy-friend, μια κοπέλα που ’’βάζει πάντοτε τα δυνατά’’ της. Και τι κάνει ένα κορίτσι που την ταυτίζουν με μια μάρκα καλλυντικών, μια κοπέλα που βλέπει τον εφιάλτη ενός συμβατικού ’’μακιγιαρισμένου’’ γάμου, την καλοντυμένη γιαγιά στο φέρετρο. Συναντάει ένα παλιό αναρχικό η τρελό (δεν πολυκατάλαβα) στην Καπνικαρέα, ο οποίος φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή της και παίζει τον καταλυτικό ρόλο για να ξεκινήσει η επανάσταση της Νάντιας και να συγγράψει η Λένα Διβάνη ένα κοινωνικο-πολιτικό σχόλιο πάνω στην σύγχρονη ασφυξία των μεγαλουπόλεων και στα αδιέξοδα της καθημερινότητας. Αν μέχρι εδώ το τραβηγμένο από τα μαλλιά σενάριο της Νάντιας πείθει επειδή έχουμε μάθει να μην περιμένουμε στη λογοτεχνία κατ’ ανάγκη λογικές ή λογικοφανείς καταστάσεις η συνέχεια ξεφεύγει εντελώς! Παρότι το βιβλίο, αν δεν λαθεύουν οι πληροφορίες μου, πλησιάζει τις 20.000 αντίτυπα, σεβόμενος όσους δεν το έχουν διαβάσει και το επιθυμούν δεν θα γράψω τη συνέχεια και την τελική έξοδο της Νάντιας, ίσως γιατί την πληκτική αρχή, την υπερβολική συνέχεια, διασώζει το τέλος της νουβέλας, αφήνοντας μια πιο γλυκιά αναγνωστική γεύση…Μόνο που δεν μετράει πάντοτε ή σχεδόν πάντοτε η τελική εντύπωση.
Το γράψιμο της Διβάνη μου έπεσε ’’σκληρό’’ αυτή τη φορά και δεν μπόρεσα να το χωνέψω, η ροή της δουλειάς της μονοδιάστατη, οι χαρακτήρες ελάχιστα πολύπλοκοι και εντελώς προβλέψιμοι. Η διαδρομή της κυρίας Διβάνη είναι αρκετά μεγάλη στη λογοτεχνία και ουδείς μπορεί να τη διαγράψει αλλά προσωπικά δεν πείσθηκα τούτη τη φορά. Δεν ξέρω, βέβαια, για τους υπόλοιπους 19.999 (χοντρικά) αναγνώστες και κυρίως αναγνώστριες που ίσως μέσα από την ασυγκράτητη επιθυμία για ένα μοβ φόρεμα βρίσκουν κρυμμένα μηνύματα ανατροπής της καθημερινότητάς τους. Ας μου επιτραπεί καταθέτοντας την ταπεινή αναγνωστική μου άποψη να γράψω στον επίλογο ότι η λεγόμενη ’’επανάσταση’’ (βαριά λέξη) στην καθημερινότητα και η ρήξη με το κατεστημένο έχει βρει πολύ καλύτερες λογοτεχνικές εκφράσεις από έλληνες συγγραφείς. Και με πολύ πιο ευφάνταστα σενάρια…

Νο. 5, Εγκλημα στο Da Cappo, Γιώργος Λακόπουλος (εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ)

Δεν χρειάζεται να γράψω πολλά για το πέμπτο βιβλίο στη λίστα. Ήδη, το blog είχε αναφερθεί αναλυτικά και με εκτεταμένη κριτική στις 6 Ιουλίου 2006. Όποιος θέλει να θυμηθεί τι γράφτηκε για μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια συγγραφής αστυνομικού μυθιστορήματος και πολιτικής ίντριγκας. Δεν άλλαξε τίποτα από τότε παρά μόνο ο αριθμός των αντιτύπων που έχουν διατεθεί και έχουν ήδη ξεπεράσει τις 10.000.