Ελληνική λογοτεχνία

Νο. 13, Η καρδιά του λαγού, Βασιλική Ηλιοπούλου (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ)


Η Βασιλική Ηλιοπούλου είναι πιο γνωστή ως κινηματογραφίστρια παρά ως πεζογράφος και η δουλειά της που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ μέσα στο 2006 με τίτλο ΄΄Η καρδιά του λαγού’’ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Στη συλλογή των επτά διηγημάτων της κατορθώνει να περιγράψει με κινηματογραφική τεχνική και ατμοσφαιρική διήγηση μια σειρά μύχιων ανθρώπινων συναισθημάτων η καταστάσεων. Ο θάνατος σε κάθε μορφή κυριαρχεί στην πλειοψηφία των διηγημάτων που κορυφώνονται με την ιστορία της εκταφής ενός νεκρού που παρουσιάζεται ψυχρά και ουδέτερα σε βαθμό σοκαριστικό για τον αναγνώστη. Βασανισμοί ψυχικά άρρωστων, κακοποιήσεις γυναικών ή αθώων πτηνών σε μια αφήγηση που παραδόξως δεν κρύβει ζόφο παρά την ατμόσφαιρα που σε ορισμένες περιπτώσεις θα περιγραφόταν (κινηματογραφικά και όχι λογοτεχνικά) σαν φτηνή horror movie χωρίς πολύ αίμα. Η Ηλιοπούλου ποντάρει όχι στους σκοτεινούς χαρακτήρες της αλλά στην υποβλητική μινιμαλιστική αφήγηση και κερδίζει χωρίς μεγάλη δυσκολία το αναγνωστικό στοίχημα σε ένα βιβλίο που εύκολα θα μπορούσε να μετατραπεί, με λιγότερο καλούς χειρισμούς, σε κακόγουστη φάρσα ή ενός επικίνδυνα υπερ-ρεαλιστικού αναγνώσματος. Ενδεχόμενα αν κάποιος έχει το χρόνο να επαναλάβει την ανάγνωση να βρει δεύτερα και τρίτα πεδία που κινείται η Ηλιοπούλου που εκτός των άλλων δεν έχει ένα κεντρικό και επαναλαμβανόμενο θεματικό άξονα (παρά τη…θανατερή εμμονή αρκετών διηγημάτων) αλλά δημιουργεί την αίσθηση της ποικιλίας. Από ένα συνολικά καλό βιβλίο ξεχώρισα το διήγημα που χάρισε τον τίτλο στο βιβλίο (Η καρδιά του λαγού, όπου ευφυέστατα το θήραμα μετατρέπεται σε κυνηγό) και τις εξαιρετικές ΄΄Καμπανίτσες της Βαλεντίνης’’ όπου το ρόλο του…λαγού παίζει πλέον μια κακοποιημένη οικονομική μετανάστρια. Νομίζω ότι θα ικανοποιήσουν αναγνωστικά και μερικά από τα υπόλοιπα διηγήματα όπως το ’’Καρουζέλ’’, η ’’Γάτα πάνω στο κάγκελο’’ και οι Σαββατιάτικες δουλειές όπου σε μια ατμόσφαιρα-θρίλερ αποδεικνύεται ότι ο…κηπουρός δεν είναι ψυχοπαθής δολοφόνος! Αντίθετα, η μάλλον αόριστη και απροσδιόριστη κατεύθυνση δύο άλλων διηγημάτων (Καλή πράξη, Χώμα) τα κάνει μάλλον τους πιο ’’αδύναμους κρίκους’’ ενός βιβλίου που μάζεψε καλές κριτικές αλλά δεν είδα να το εξαργυρώνει με ανάλογη παρουσία και αναγνωστική προτίμηση στα ευπώλητα της περασμένης χρονιάς.