Ελληνική λογοτεχνία

Περιμένοντας να τελειώσω την ανάγνωση ενός βιβλίου που εικάζω (έχοντας φτάσει μέχρι τη μέση του) ότι είναι από τα καλύτερα του 2006 και να γράψω γι΄ αυτό (ελάχιστοι για να μην πω κανείς από τους επιφανείς και περιώνυμους κριτικούς το έχουν αντιληφθεί) σήμερα θα ασχοληθώ με μια παλαιότερη έκδοση. Η ΄΄ανοιχτή γραμμή΄΄ της Τατιάνας Αβέρωφ (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ) ένα βιβλίο γραμμένο από γυναίκα, που αφορά την ’’παράλληλη’’ ιστορία δύο γυναικών και απευθύνεται κυρίως σε γυναίκες. Στο τρίτο της μυθιστόρημα η ψυχολόγος και διευθύντρια της εθνικής Πιθνακοθήκης Μετσόβου καταφεύγει σε ένα όχι ασυνήθιστο τρικ. Τη διπλή αφήγηση αλλά σε διαφορετικούς χρόνους. Η ιστορία έχει να κάνει με μια ψυχολόγο (δύσκολα πέραν του επαγγέλματος είναι διακριτά αυτοβιογραφικά στοιχεία, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν) τη Λήδα και μια κοινή μέρα που αρχίζει μέσα σ΄ ένα ανελκυστήρα. Σε παράλληλο χρόνο με την αφήγηση του ’’σήμερα’’ της Λήδας, υπάρχει η αφήγηση της Εγγλέζας παραμάνας της που μιλάει για τα παιδιά χρόνια της ηρωϊδας. Μέσα από την αφήγηση του παρελθόντος αλλά και την εμφάνιση ως συνοδοιπόρου της παράξενης νευρωτικής Χρύσας συμπληρώνει σ’ ένα παράξενο ταξίδι αυτογνωσίας τα κομμάτια που λείπουν από τη ζωή της. Η Αβέρωφ φλερτάρει ανοιχτά με το είδος του ’’ψυχολογικού θρίλερ’’, προσεγγίζοντας το με τη μορφή μιας ατελείωτης συνεδρίας, μιας νοητής βόλτας στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή, χώρους και πρακτικές που η ίδια η συγγραφέας γνωρίζει καλά και μπορεί να περιγράψει με άνεση. Η Αβέρωφ στην αφήγηση της επιστρατεύει και αυτό αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα επιτυχημένα το χιούμορ, όχι όμως στην κραυγαλέα μορφή του αλλά στην ’’Αγγλική φλεγματική και υποδόρια’’, όπου πολλά εννοούνται. Αυτό είναι ίσως το πιο ευχάριστο κομμάτι της αφήγησης της. Γενικά, πάντως είναι διακριτή η αδυναμία της να πλάσει με αξιοπιστία τους χαρακτήρες που χειρίζεται (πλην της Εγγλέζας γκουβερνάντας που σε κάποια σημεία μετατρέπεται σε κυρίαρχη φυσιογνωμία του βιβλίου) και η ’’δύσκαμπτη’’ αφηγηματική ροή μάλλον κουράζουν τον αναγνώστη και το βιβλίο καταλήγει στη διαδρομή του να είναι ’’άχρωμο’’. Δεν θα μετανιώσει όποιος το διαβάσει (ή το διάβασε αφού κυκλοφόρησε πριν αρκετούς μήνες) αλλά η αίσθηση που έχω είναι ότι μάλλον θα το ’’ξεχάσει’’ γρήγορα όταν ολοκληρώσει τις απαιτούμενες ώρες για μια γρήγορη ανάγνωση τριακοσίων και κάτι σελίδων.

Βαθμολογία: 5,5 (με άριστα το 10)