Ελληνική λογοτεχνία

'Η ζωή είναι πολύ σύντομη για τα καλά βιβλία, πρέπει να διαβάζουμε μόνο εξαιρετικά βιβλία''. Τίμπορ Φίσερ (Under the frog)

Monday, February 27, 2006

 

Ξεφ(τ)υλλίζοντας.... part 11 ( ''Όχι άλλο Νταλάρα’’)


Τα άρθρα και τις κριτικές του Κώστα Γεωργουσόπουλου δεν τα διαβάζω για ένα απλό λόγο. ’Οταν διαφωνώ γίνομαι έξω φρενών (μαζί του) και όταν συμφωνώ θυμώνω (με τον εαυτό μου)! Παραδόξως, το περασμένο Σάββατο με ’’τράβηξε’’ η φωτογραφία της Κικής Δημουλά και διάβασα το άρθρο του στα ’’ΝΕΑ’’. Και μου άρεσε πολύ! Αντιγράφω ένα σημείο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον για όσα θέλω να γράψω: ’’Η Κική Δημουλά έχει διαπράξει ένα ασυγχώρητο, αχώνευτο έγκλημα. Έχει ταλέντο. Κι’ όσο ζούσε στη σκιά βιοποριζόμενη τραπεζική υπάλληλος, σεμνή και διακριτική πλάι στον άξιο επίσης ποιητή σύντροφό της Άθω Δημουλά, όσο δεν τους ενοχλούσε τους αυτοθαυμαζόμενους και αυτοϊκανοποιούμενους νάνους της πνευματικής αγοράς την ανέχονταν. Όταν το τάλαντό της έγινε εκκωφαντικό για τα αβροδίαιτα αυτάκια του πνευματικού όχλου, όταν καταξιώθηκε με κρατικά βραβεία και με την υπέρτατη τιμή να συγκαταλεχθεί στους ακαδημαϊκούς, άρχισαν τα όργανα: τανάλιες, φάλαγγες, μαστίγιο, κώνειο, βρόχος.
Έκανε πολλά εγκλήματα η Δημουλά. Έδωσε συνεντεύξεις για το έργο της! Αλλά το έκανε, λέει και σε λαϊκά περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας. Έσπασε την ομερτά της κάστας, τον όρκο της πνευματικής μαφίας, ανοίχτηκε στο μεγάλο κοινό. Επισκέπτεται μορφωτικούς συλλόγους, συνομιλεί με μαθητές σε γεμάτα αμφιθέατρα, την τιμούν δημόσιοι οργανισμοί,αναζητούν την παρουσία και το έργο της επαγγελματικά σωματεία και συνδικαλιστικά όργανα’’...Και συνεχίζει στο ίδιο ύφος το άρθρο του με τίτλο τον αισωπικό μύθο ’’Η αλεπού και τα σταφύλια’’. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του και συμφωνώ απόλυτα και με την κυρία Δημουλά!
Βρισκόμαστε στο 2006 και ο εκδοτικός κόσμος παραπονιέται ότι δεν υπάρχουν αναγνώστες! Ψεύδος μέγα...Αναγνώστες πρόθυμοι υπάρχουν αλλά δεν μπορούν να τους προσεγγίσουν ούτε οι εκδοτικοί οίκοι, ούτε οι συγγραφείς! Σύμφωνα με μια έρευνα που ’’πολυφοριέται’’ οι Ελληνες λέει δεν διαβάζουν. Κι’ όμως η αντιστοιχία αριθμού εκδόσεων (γράφω πάντοτε για λογοτεχνία) και αναγνωστών ανά έτος σύμφωνα με κάποια άλλα στοιχεία που αλίευσα στο διαδίκτυο είναι κατ’ αντιστοχία ίδια με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ίδιο 8-10% των Ελλήνων που αγόρασαν πάνω από ένα βιβλίο το χρόνο ισχύει (είναι γύρω στο 9%) για τους αμερικανούς, που μας αρέσει δεν μας αρέσει είναι λαός που διαβάζει!!! Εκεί όμως όλοι οι συγγραφείς είναι μικροί ή μεγάλοι σταρ, μοιάζουν στην δική μας εξαίρεση την κυρία Δημουλά! Όλοι έχουν site στο διαδίκτυο και επιδιώκουν την προβολή της δουλειάς τους.
Στην Ελλάδα, τέτοιες ’’πρωτοτυπίες’’ ενισχύουν και υποστηρίζουν (ηθικά, για οικονομικά μην το συζητάμε) ελάχιστοι εκδοτικοί οίκοι. Κι’ όμως, υπάρχει η νεότερη γενιά των Ελλήνων συγγραφέων όλοι αυτοί που είναι γύρω ή πάνω από τα 40 και έχουν πολλά να πουν και πολλά να γράψουν!
Μιλούσα τις προάλλες με ένα φίλο εκδότη μικρομεσαίου οίκου και τον ρώτησα γιατί ένα από τα μυθιστορήματα του δεν πούλησε. Το είχα διαβάσει και μου άρεσε. ΄΄Ήταν πολύ ωραίο’’, συμφώνησε ο καλός φίλος. ’’Αλλά ήταν πολύ μοντέρνο, λίγο πιο μπροστά από την εποχή’’, μου είπε και ομολόγησε ότι ’’δεν βρήκαμε τον σωστό τρόπο να το διαφημίσουμε και να πουλήσει’’! Ως αναγνώστης απαιτώ ο συγγραφέας να μου μιλάει για σημερινές καταστάσεις, για την Ελλάδα του σήμερα, για αυτό που ζούμε και βιώνουμε καθημερινά σε μια χώρα που είναι ταυτόχρονα πρώτη στη διαφθορά και πρώτη στο φιλότιμο! Δεν διαγράφω τις ιστορικές μνήμες αλλά μια και είμαι πάνω από 25-30 χρόνια βιβιλοφάγος με κούρασαν οι ιστορίες που πεισματικά κινούνται σε δύο άξονες: Μικρασιατική καταστροφή και εμφύλιος!
Και, διάβολε, θέλω τους συγγραφείς σταρ και με άποψη. Γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να προβάλλουν τη δουλειά τους και να προσεγγίσουν τους νέους που ΔΕΝ διαβάζουν. Να γράψουν για το σήμερα, τον πολιτικό εκφυλισμό, να λοιδωρήσουν τον νεοέλληνα και την προσήλωσή του στον αμερικάνικο τρόπο ζωής γράφοντας είτε σε πρώτο, είτε σε τρίτο πρόσωπο! Αλλά για να γίνει αυτό ο συγγραφέας πρέπει να είναι νέος, μέσα στην ζωή και μακρυά από το στερεότυπο του φουκαρά, πένητα, που ξέρει ότι το έργο του θα δικαιωθεί μόνο μετά θάνατον (όπως πολύ εύστοχα έχει επισημάνει στο ’’Τιμής ένεκεν’’ ο Πέτρος Τατσόπουλος). Γι’ αυτό μου αρέσουν όλοι εκείνοι που δεν διστάζουν να εκτεθούν στο διαδίκτυο, που δεν ντρέπονται να ασχοληθούν με μοντέρνα θέματα, να αρθρώνουν δημόσιο λόγο και να δηλώσουν εξωστρεφείς. Και ας μην αρέσει αυτό στους παραδοσιακούς της λογοτεχνίας που συνήθισαν στη μιζέρια. Άν οι εκδοτικοί οίκοι δεν δημιουργήσουν σταρ συγγραφείς δεν θα δημιουργήσουν και νέους αναγνώστες, θα μετατραπούμε σε ένα κράτος που θα διαβάζει μόνο αθλητικές εφημερίδες και θα αποχαυνώνεται με τα reality! Και οι συγγραφείς θα παραμένουν νάρκισσοι στον μικρόκοσμο των στενών φίλων ή των ομοίων τους. Πνευματικός άνθρωπος δεν σημαίνει κάποιος κλεισμένος στο καβούκι του για να έχει έμπνευση αλλά αυτός που έχει το ταλέντο να αναπλάθει την καθημερινότητα, να τη μετατρέπει σε ένα ταξίδι για τους αναγνώστες του, με ήρωες και πρωταγωνιστές που μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους, που μπορεί να κάνει την διαδρομή Ομόνοια- Σύνταγμα ολόκληρο μυθιστόρημα. Προ εικοσαετίας ο Τζιμάκος τραγουδούσε ’’όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου, Ρίτσο σε νταμάρια, κουλτούρα καφενείου’’... Και ακόμη σήμερα το τραγούδι του ηχεί επίκαιρο....Ορθώς πράττει λοιπόν η κυρία Δημουλά και είμαι ο τελευταίος που θα την παρεξηγήσει, ειδικά από τη στιγμή που κατόρθωσε να μετατρέψει σε ανάγνωσμα για πολλούς την ποίηση!
- Δύο προτάσεις για βιβλία διαφορετικά από αυτά που συνήθως ασχολούμαι....Αξίζουν όμως τον κόπο (και το κόστος) για διαφορετικούς λόγους το καθένα:
1. Ο δικός μας αδελφός Μενέλαος Λουντέμης, ΦΩΤΗΣ ΣΙΟΥΜΠΟΥΡΑΣ, Εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ. Δεν πρόκειται για επίσημη βιογραφία αλλά για μια σειρά συζητήσεων του συγγραφέα- δημοσιογράφου με τον Λουντέμη και οι αναμνήσεις του μεγάλου συγγραφέα. Πολλά άγνωστα σημεία και στιγμές της ζωής του αλλά και ένα αδημοσίευτο κείμενο του με θέμα την τέχνη.
2. Γνωρίζετε την Ελπινίκη; ΝΑΝΟΣ ΒΛΑΑΩΡΙΤΗΣ, Εκδόσεις ΗΛΕΚΤΡΑ: Ο σχετικά φρέσκος εκδοτικός οίκος (αλλά με πολλές ποιοτικές επιλογές) έριξε στην αγορά ένα τόμο με μεγάλο μέρος από το έργο του Νάνου Βαλαωρίτη. ’Οχι εύκολο εγχείρημα για κάποιον που έκλεισε 60 χρόνια στα γράμματα. Στο πρώτο αυτό συγκεντρωτικό έργο, όποιος δεν έχει τύχει να διαβάσει Βαλαωρίτη μπορεί να κάνει μια γνωριμία με το έργο του μέσω του χρόνου. Δώδεκα καινούριγα διηγήματα, 13 παλαιότερα, μια νουβέλα που χαρακτηρίζεται ’’πειραματική’’, όλα με κοινό χαρακτηριστικό το ειρωνικό ύφος και τους αντι-ήρωες. Η πειραματική νουβέλα ’’η δολοφονία’’ είναι αληθινά απολαυστική και ’’Το κούτσουρο’’ ένα θαυμάσιο δείγμα μοντερνισμού.
Comments: Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?