Ελληνική λογοτεχνία

Νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει πως δεν χάνω τη στήλη του Κούρτοβικ στα ΝΕΑ αφού τον θεωρώ ένα από τους καλύτερους (και πιο αντικειμενικούς) γραφιάδες που ασχολούνται με τη λογοτεχνία. Ακόμη γελάω με το εκπληκτικό του δημοσίευμα το περασμένο Σάββατο, έστω και αν κάνει...ρόμπα ένα από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, τον Αύγουστο Κορτώ (ας πρόσεχε), τον οποίο εκτελεί με το...γάντι. Και επειδή, ο Κούρτοβικ δεν μπορούσε να το γράψει αφήνει ανοιχτά και με αποδείξεις αιχμές ότι το τελευταίο έργο του Κορτώ ’’Αυτοκτονώντας ασύστολα’’ είναι προϊόν αντιγραφής ή λογοκλοπής. Επισυνάπτω το δημοσίευμα, στο πρωτότυπο υπάρχουν και οι εκπληκτικά όμοιες φωτογραφίες των δύο εξωφύλλων(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου και όχι του Κούρτοβικ):
’’Λέγεται Lolita Pille, είναι Γαλλίδα, νεαρότατη (γεννήθηκε το 1982) κι έβγαλε στα εικοσί της το πρώτο της μυθιστόρημα που είχε τίτλο Hell και εισέπραξε εγκωμιαστικές κριτικές από μια δύο γνωστές στη Γαλλία πένες. Το βιβλίο αυτό έφτασε πρόσφατα στα χέρια μου, μαζί με το επόμενο της νεαρής Λολίτας το Bubble Gum (δημοσιευμένο το 2004). Διαβάζοντας το Hell, ξαφνιάστηκα από τις εντυπωσιακές ομοιότητες του με το πρόσφατο μυθιστόρημα ενός δικού μας νεαρού συγγραφέα, το Αυτοκτονώντας ασύστολα του Αύγουστου Κορτώ (έκδοση του 2005) για το οποίο μάλιστα -πως να το κρύψω- είχα μιλήσει επαινετικά πριν από λίγο καιρό. Και στα δύο βιβλία μια νέα κοπέλα που ζει μόνο για καταναλώνει με τα λεφτά του πλούσιου μπαμπά της μιλάει για τη ζωή της με το ίδιο ελαφροκυνικό ύφος. Η έκπληξη μου έγινε μεγαλύτερη, όταν διαπίστωσα ότι το εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου της Λολίτας, του Bubble Gum, είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το εξώφυλλο του Αυτοκτονώντας ασύστολα. Ξέρω βέβαια ότι ο κ.Κορτώ διαβάζει μετά μανίας ξένη λογοτεχνία, ιδιαίτερα γαλλική, αλλά δεν πάει ο νους μου στο κακό. Απεναντίας, λέω να συγκινηθώ βλέποντας πόσο μοιάζουν οι νέοι συγγραφείς και οια γωνίες τους στον σημερινό κόσμο''....
- Επίσης, μέσα στο Σαββατοκύριακο διάβασα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ρεπορτάζ στο ένθετο περιοδικό της Ελευθεροτυπίας που αφορούσε ’’εντατικά μαθήματα για λογοτέχνες’’. Και μιλάει για τα σεμινάρια που διοργανώνει το Εθνικό Κέντρο βιβλίου με την Εταιρεία Συγγραφέων. Σαφέστατα και αποτελεί μια αξιόλογη πρωτοβουλία και παρότι μεταξύ των διδασκάλων βρίσκεται και ο... Ραπτόπουλος δεν έχω κάτι κακό να γράψω. Το εντυπωσιακό στοιχείο που αλίευσα διαβάζοντας το εξαιρετικά ενδιαφέρον δισέλιδο είναι στο τμήμα των αρχάριων (υπάρχουν και τμήματα προχωρημένων) δήλωσαν συμμετοχή 100 άτομα που πλήρωσαν από 500 ευρό έκαστος. Και τελικά δημιουργήθηκαν τρία 15μελή τμήματα. Αυτό αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι εδώ έξω, μακριά από τους εκδοτικούς οίκους και τους συγγραφείς, υπάρχουν περισσότεροι υποψήφιοι λογοτέχνες από αγοραστές βιβλίων. Για κάθε έναν που γράφει βιβλία υπάρχει ένας που θέλει να γράψει. Η όπως το έθεσε στο ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας ένας από τους μαθητές ’’είναι μεγάλη αρρώστια’’!!!
Και αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στους φακέλλους που φτάνουν καθημερινά στους εκδοτικούς οίκους. Φίλος που δουλεύει σε μικρομεσαίο εκδοτικό οίκο μου είπε ότι φτάνουν στα γραφεία του καθημερινά κατά μέσο όρο δύο υπό κρίση (ή υπό ανάγνωση) προτεινόμενα μυθιστορήματα. Αυτό σημαίνει παραπάνω από 700(!!!) το χρόνο. Παρότι οι εκδοτικοί οίκοι έχουν τους λεγόμενους ’’αναγνώστες’’ για να αξιολογήσουν τυχόν ταλέντα ο καλός φίλος μου ομολόγησε ότι ’’στην πράξη διαβάζονται ελάχιστα από αυτά ολόκληρα. Ο αναγνώστης ρίχνει μια ματιά στις πρώτες 10-15, άντε το πολύ 20 σελίδες και αν του αρέσει συνεχίζει’’. Ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος τα τελευταία δύο χρόνια έχει εκδώσει μόνο ένα βιβλίο από όσα του έφτασαν....ταχυδρομικά! Και την ίδια πρακτική, ανεξάρτητα από το τι λένε δημόσια, τηρούν όλοι οι υπόλοιποι. Οπότε οι επίδοξοι λογοτέχνες καταφεύγουν στη μέθοδο των σεμιναρίων όπου τους δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουν συγγραφείς, να κάνουν ’’δημόσιες σχέσεις’’ και ενδεχομένως να βρουν κάποιον που θα καταδεχθεί να διαβάσει και να αξιολογήσει τα γραπτά τους.