Ελληνική λογοτεχνία

Υπάρχουν ορισμένα σημεία στη γραφή του Σωτήρη Δημητρίου που κερδίζουν τον μέσο αναγνώστη από την πρώτη στιγμή, ακόμη και αν δεν έχει εντρυφήσει στο προσωπικό του στυλ. Το ίδιο συμβαίνει και με ’’Τα οπωροφόρα της Αθήνας’’ την τελευταία του δουλειά, την οποία βάφτισε ο ίδιος αφήγημα. Ισως αυτή είναι η μέση οδός για ένα συγγραφέα που ξεκίνησε με συλλογές διηγημάτων και συνέχισε με μυθιστορήματα. Σε ένα βιβλίο που δεν ξεπερνάει τις 250 σελίδες ο Δημητρίου κάνει την έκπληξη διαλέγοντας ως κεντρικό ήρωα ένα μανάβη με ποιητικές διαθέσεις σε ένα παράξενο οδοιπορικό στην Αθήνα. Χάρη στην μινιμαλιστική αφήγηση που προτιμά ο Δημητρίου ο ήρωας του εγκλωβισμένος λες στο χάος της μεγαλούπολης, αδύναμος να επικοινωνήσει με τον κόσμο γύρω του, σαν να είναι ο μοναδικός ονειροπόλος σε ένα κυνικό κόσμο, καταφεύγει σαν αντίδραση ή προσωπική διαφυγή σε μια σειρά από φάρσες. ’Οσο τουλάχιστον η αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο. Στην πορεία, όμως όταν ο Δημητρίου αναλαμβάνει σε πρώτο πρόσωπο το βιβλίο μετατρέπεται σε μια ελεγεία στη ζωή της υπαίθρου και στις αξίες της.
Είκοσι χρόνια μετά το λογοτεχνικό του βάπτισμα και οκτώ βιβλία μετά το παρθενικό του ο Δημητρίου συνεχίζει να πειραματίζεται, να ψάχνεται, να πειραματίζεται χωρίς να καταφεύγει σε σταθερές, σίγουρες μανιέρες και να αναπαύεται στην επιτυχία του. Κάτω από αυτό το πρίσμα κάθε καινούργια του δουλειά εκτός από σπουδαία είναι ωριμότερη από την προηγούμενη. Ολα αυτά είναι λόγοι να αποθεωθεί ο Δημητρίου από τους όμοιους του. Και να κερδίσει μερικούς πόντους ακόμη στον δύσκολο δημοσιογραφικό στίβο. Για ένα ταπεινό αναγνώστη όμως το συγκεκριμένο βιβλίο (διαβάστηκε δύο φορές για την αποφυγή λάθους) καταλήγει να είναι ένα ’’εξεζητημένο είδος’’ λογοτεχνίας και η όλη ιστορία στη δεύτερη ματιά φαντάζει εξαιρετικά αφελής και χωρίς διηγηματικές εξάρσεις. Χώρια που τις γυναίκες αναγνώστριες λογικά δεν θα κολακεύσει η εντελώς αντι-φεμινιστική προσέγγιση του Δημητρίου (μέσω του ήρωα του). Καταληκτικά δεν ξέρω αν θα αγόραζα το βιβλίο του Δημητρίου (μου το έκαναν δώρο...). Για αυτό και προτιμώ να το βαθμολογήσω διπλά ώστε να μην αδικήσω την προσπάθεια αλλά ούτε και να την υπερεκτιμήσω...

Για την λογοτεχνική αξία του και τα ’’ευρήματα’’ γραφής και
γλώσσας: 8 (με άριστα το 10)
Για την ’’δράση’’,
το σενάριο, την ιδέα και την πλοκή: 4 (με άριστα το 10)