Ελληνική λογοτεχνία

Ενα ’’τούβλο’’ πεντακοσίων και βάλε σελίδων είναι το καινούργιο πόνημα του μπεστσελερίστα Χρήστου Χωμενίδη. Τα ιδιαίτερα στοιχεία του βιβλίου δεν έχουν να κάνουν με το θέμα του (θα ασχοληθούμε στη συνέχεια με αυτό) αλλά με τα...συνοδευτικά γεγονότα.Πρώτον, ο επιτυχημένος λογοτέχνης ’’εξαργύρωσε’’ τη θητεία του στον εκδοτικό οίκο που τον έκανε γνωστό στο πλατύ κοινό, την Εστία, μετακομίζοντας στον Πατάκη. Όπως είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλίμ, τέτοιου είδους κινήσεις έχουν αδρά ανταλλάγματα που φυσικά δεν ανακοινώνονται παρά μόνο σε στενές prive μεταμεσονύχτιες συγκεντρώσεις λογοτεχνών. Εκεί, δηλαδή, που ισχύουν οι μύθοι του ψαρά και του κυνηγού!Δεύτερον, στο διάστημα που μεσολάβησε ο Χωμενίδης ενεπλάκη όπως μαθαίνω με αρκετές σεναριογραφικού ύφους δουλειές αφού ακόμη και για ένα ευπώλητο συγγραφέα τα δικαιώματα δεν φτάνουν για να ζήσει αξιοπρεπώς (και αποκλειστικώς). Ουδέν κακό σε αυτό...Ο Χωμενίδης που εμφανίσθηκε στη λογοτεχνία με το υπερτιμημένο ’’Σοφό Παιδί’’ (προσωπικά ως πιστός αναγνώστης του πιστεύω ότι οι κορυφαίες στιγμές του ήταν η ’’Φωνή’’ και ’’Το ύψος των περιστάσεων’’) και λανσαρίσθηκε ως ο νέος....κάτι! ’Οχι, ως ο Χωμενίδης με το αναμφισβήτητο συγγραφικό ταλέντο αλλά ως ’’νέος Καραγάτσης’’ αφού είχε άνετη πρόσβαση στα media... Στην πραγματικότητα, δεν είναι και δεν θα γίνει ο νέος Καραγάτσης (άραγε πόσους εκδοτικούς οίκους και πόσες μεταγραφές είχε κάνει;) αλλά είναι και θα παραμείνει ένας καλός συγγραφέας που έχει η φανατικούς θαυμαστές ή φανατικούς πολέμιους. Για καιρό συμπεριλαμβανόμουν στους πρώτους, μετά τον θλιβερό ’’Υπερσυντέλικο’’ (πιθανώς και προφανέστατα το βιβλίο ’’ξεπετάχθηκε’’ για να βγουν οι υποχρεώσεις με τον ’’μητρικό’’ εκδοτικό οίκο της Εστίας) και το πρόσφατο κουραστικό ’’Το σπίτι και το κελί’’ τείνω να πάρω...μεταγραφή στη δεύτερη κατηγορία!Οσον αφορά την ταμπακιέρα...Το μεγαλύτερο προσόν του παλιού καλού Χωμενίδη, η αναπαραγωγή νεοελληνικών χαρακτήρων με ένα εξαιρετικό προσωπικό ύφος (όπως έκανε στην απολαυστική ’’Φωνή’’) μετατρέπεται σε μια κουραστική ανάπλαση που κάνει τους χαρακτήρες του απλές τυπικές καρικατούρες. Ο θείος Πάνος (λέγε με Αλέξανδρος Γιωτόπουλος) μπορεί να κάνει τον κατάδικο να ζητήσει άλλες 21 φορές ισόβια (αν και εφόσον διαβάσει το βιβλίο), οι παρεμβολές του στα πραγματικά γεγονότα για χάρη της
μυθοπλασίας στερούνται έμπνευσης, οι διάλογοι του δικαστηρίου σχεδόν εξωπραγματικοί. Ειδικά για το τελευταίο περιμένα κάτι καλύτερο από τον γνώστη της νομικής αλλά όπως ομολόγησε σε συνέντευξη στον Ταχυδρόμο παρακολούθησε μόνο δύο ώρες από τη δίκη της 17ης Νοέμβρη ’’και τα είδε όλα’’... Προφανώς, η έρευνα δεν αποτελεί το φόρτε του εσχάτως...Επί της ουσίας, ο Χωμενίδης ξεμπλέκει με το αριστερό παρελθόν του, βγάζοντας το πρώτο (και μάλλον τελευταίο) αληθινά πολιτικό βιβλίο του και κάνει τα σωστά βήματα για να πείσει ότι η μεταγραφή του άξιζε τον κόπο. Εννοείται ότι το βιβλίο παρά την τσουχτερή τιμή του θα μείνει ψηλά στον πίνακα των πωλήσεων αφού συνεχίζει να διατηρεί ένα προσωπικό κοινό της τάξης των 10-15.000 αναγνωστών, ενώ η εμπλοκή του και η εργασιακή σχέση (δεν ξέρω αν είναι επ’ αμοιβή ή όχι και δεν με απασχολεί) με τον Οργανισμό Λαμπράκη του εξασφαλίζει επιπλέον αναγνωσιμότητα... Προσωπικά, πάντως έχοντας στη βιβλιοθήκη μου όλα τα βιβλία του θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά αν θα αγοράσω το επόμενο!
Βαθμολογία: 3,5 -δυστυχώς- (με άριστα το 10)